Ο ποιητής υφαίνει με συναισθήματα τα ρούχα των λέξεων αλλά εκείνες, ανεξάρτητες και ελεύθερες, ξαπλώνουν ολόγυμνες στο λευκό χαρτί, περιμένοντας, ηδονικά υγρές για να τις αγγίξεις, με τα μάτια, την σκέψη, την καρδιά και τα χέρια σου....
Την μπανταρισμένη μας νύχτα κοιτάζω κι αναρωτιέμαι σιωπηλός απ το πρωί: πότε επιδιορθώσαμε τραύματα και ουλές, πότε πλύναμε τα λόγια μας κι αστράφτουν έτσι διάφανα και λαμπερά....
Μετριέται άραγε η ευτυχία; Αλλά γιατί; Μήπως μετριέται η ίδια η ζωή μας; Έχουμε τη δύναμη να την προσδιορίσουμε χρονικά, να βάλουμε τις προϋποθέσεις ή μήπως είμαστε απλά πλατανόφυλλα, γεννημένοι στα κλαδιά ενός αρχαίου δέντρου, που ακολουθούν το πεπρωμένο μιας μοίρας αντίστοιχης με τη δική μας; Φύτρα, λαμπερό πράσινο φύλλο ως το προδιαγραμμένο κιτρίνισμα λίγο πριν την πτώση, ένα με το χώμα, αυτό από το οποίο προερχόμαστε....
Τρεις άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί αλλά και τόσο όμοιοι μεταξύ τους, σαν τα κομμάτια ενός περίτεχνου ψηφιδωτού: η αρχαιολόγος Ελένη, η οικονομολόγος Μάρω και ο συλλέκτης Πέτρος ζουν, παθιάζονται, μαλώνουν, συμφιλιώνονται, εξελίσσονται και λυτρώνονται κυνηγώντας τα όνειρα και τους στόχους τους....