"Εκεί λοιπόν κατέφυγε η Ηώς μέσα στον πανικό της, αφού δεν ήταν πλέον παρθένα, όπως η εκούσια όριζε προς τη θεά θυσία, αφού αισθανόταν μέσα της βαθιά εκείνη του φαλλού του την πληρότητα, λες και ο Γλαύκος να μην είχε ουδέποτε απ το τρισκάλλινό της σώμα αποχωρήσει....
Ποια είναι τελικά η Ελευθερία, η ηρωίδα του έργου που επέμενε να φορά τσαλακωμένο το βυσσινί της φουστάνι; Η Ελευθερία από την συνείδηση και τις ενοχές; Ή μήπως η Ελευθερία μιας γυναίκας που ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στον εξωτερικό και τον εσωτερικό της κόσμο; Ελευθερία και Τσαλακωμένο Φουστάνι γίνονται ένα μέσα από ριπές αλλόκοτων ανέμων και οδηγούνται στην απόδραση του εαυτού από τον εαυτό, της ενοχής από την ενοχή, της ύπαρξης από την ανυπαρξία....
ΔΥΟ ΤΡΙΣΤΙΧΑ Όταν τ ανώνυμα άνθη την πέτρα ραγίζουν αντάρτη ταπεινέ ανιδιοτελή λάμπρυνε λάμπρυνε την ψυχή μου όταν το στόμα την αλαλία καταπιεί χώμα και σκόνη κι αέρας ας μείνει (ένα κλαδί το δάχτυλό μου να ρχονται τα πουλιά)....