Περιλαμβάνονται τα θεατρικά έργα: ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ Η ΜΕΡΙΛΙΝ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ, ΟΠΟΙΟΣ ΚΟΙΤΑΞΕΙ ΤΗ ΜΕΔΟΥΣΑ ΚΑΤΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΕΤΡΩΝΕΙ (ΜΑΡΙΑ» όπως η ΠΑΝΑΓΙΑ · ΕΙΜΑΙ Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ...
Δεν θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε σε άλλον auter την ικανότητα να διατηρεί τον βασικό πυρήνα τού χαρακτήρα του αναλλοίωτο και, ταυτόχρονα, να αλλάζει προσωπεία, βαθαίνοντας και πλαταίνοντας κάθε φορά τις ψυχικές διαστάσεις των ηρώων του, οι οποίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι διαφορετικές όψεις του ίδιου ψυχισμού...
Δίχως κανένας μας να το καταλάβει, η συγγραφέας τρύπωσε ανάμεσα μας, έστησε κρυφά το λογοτεχνικό και φιλολογικό αυτί της και κατέγραψε τους μικρούς «ασήμαντους» διαλόγους μας...
Όπως και να ’χει το πράγμα, είναι φανερό πως η pin-up ντύνεται όπως ντύνεται για δυο λόγους: για να ικανοποιήσει την κοινωνική λογοκρισία μιας προτεσταντικής χώρας, που αλλιώτικα δεν θα επέτρεπε την εξέλιξη της pin-up στη βιομηχανική και ημιεπίσημη κλίμακα, και, για να εκμεταλλευτεί αυτή τη λογοκρισία και να τη χρησιμοποιήσει ως ένα ακόμη παράγοντα διέγερσης...
Το σίριαλ Ο Πατούχας (ΕΡΤ1, 1984) δεν εκφράζει ένα ευκαιριακό πάρεργο στη δημιουργική πορεία του Αλέξη Δαμιανού αλλά αποτελεί τον ελλείποντα κρίκο στην φιλμογραφία του και μια από τις πιο ιδιοσυγκρασιακές μεταγραφές του αφηγηματικού λόγου σε εικόνα...
Το έργο του Νικολαΐδη σκεπάζεται από πολλαπλά στρώματα σκότους, αλλά στον πυρήνα του κρύβει αληθινή φλέβα φωτός, που δυστυχώς για το αμύητο φιλμικά πλήθος απαιτεί καθαρό βλέμμα και ελεύθερο νου για να μπορέσει κανείς να εισέλθει στο “ιερό” του...
Το έργο του Αγγελόπουλου ανήκει στην περίοδο της «δεύτερης επανάστασης του κινηματογράφου», στη διάρκεια της οποίας πραγματικά οι κανόνες της «μίμησης» και του «νατουραλισμού» εγκαταλείπονται...
Μέχρι το πλοίο και Ευδοκία, δύο μόλις ταινίες, που αργότερα θα γίνουν τρεις, με τον Ηνίοχο- όλα αυτά μέσα σε τριάντα χρόνια κινηματογραφικής πορείας, κάποιοι ρόλοι που με την ενσάρκωσή τους «έγραψε» δυνατά στο κάδρο το πρόσωπο και η φιγούρα του, μια θεατρική πορεία που χάνεται στα χρόνια του ’50 και του ’6ο: αυτός είναι ο Αλέξης Δαμιανός στην Ιστορία της Νεοελληνικής Τέχνης, ή τουλάχιστον αυτά γνώριζα εγώ...
Ο Μπαρτελεμύ Αμενγκουάλ είναι μία από τις μεγαλύτερες θεωρητικές μορφές του κινηματογράφου, που δυστυχώς το έργο του είναι σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα...