Η μελέτη του Αιλιανού αναδεικνύει με ενάργεια τις αναπόφευκτες αντιφάσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία συχνά έπρεπε να ακροβατεί ανάμεσα στα αντιτιθέμενα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων, την εκρηκτική, έως παρορμητική, συμπεριφορά πυρήνων στις υπόδουλες ελληνικές επαρχίες αλλά και στις ελεύθερες περιοχές, την σταθερά προβληματική και ασύμμετρη σχέση της με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τους αναδυόμενους εθνικισμούς των υπόλοιπων βαλκανικών κρατών αλλά και μια σειρά από εγγενείς αδυναμίες που σχετίζονταν με την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας που την είχε οδηγήσει σε έναν αέναο δανεισμό, την ανασφάλεια που είχε καλλιεργήσει η ενδημική ληστεία καθώς και την επείγουσα ανάγκη εκσυγχρονισμού του στρατού προκειμένου αυτός να είναι σε θέση να εκπληρώσει τα φιλόδοξα εθνικά οράματα...