Σ αυτό το γραπτό θα προσπαθήσω να γράψω μια ωδή, ένα μοιρολόι, δίχως πάθος και γδικιωμό για τα δημοκρατικά νιάτα που σκοτώθηκαν δίχως να δικαστούν σ ολόκληρη την πατρίδα και ειδικά εκεί στο Μοριά....
Όπως διάβαζα όλες τις παροιμίες μαζί, αφού τελείωσα το γράψιμο, βρέθηκα σ έναν κόσμο, όπου το σωστό για τον εαυτό μας και τους άλλους συναντιέται με το εφικτό....
Δεν ξέρω τι πέτυχα, αν πέτυχα, γράφοντας τους προγραμμένους της αμέσως μπροστά από μένα "σειράς", όχι γενιάς, εκείνους που βγαίνουν απ το δημοτικό σχολείο, όταν εγώ έμπαινα σ αυτό....
Κι αυτός ο σιωπηλός, ο σεμνός, ο τσαλακωμένος άνθρωπος είναι πραγματικά ο γερο-Σβέικ, ο καλός στρατιώτης Σβέικ, παλικάρι, σωστός ήρωας, που κάποτε τον καιρό της αυστριακής κυριαρχίας, μιλούσανε γι αυτόν όλοι οι υπήκοοι του τσέχικου βασιλείου και που η δόξα του δε θα σβήσει ούτε και τώρα που έχουμε δημοκρατία
Κι αυτός ο σιωπηλός, ο σεμνός, ο τσαλακωμένος άνθρωπος είναι πραγματικά ο γερο-Σβέικ, ο καλός στρατιώτης Σβέικ, παλικάρι, σωστός ήρωας, που κάποτε τον καιρό της αυστριακής κυριαρχίας, μιλούσανε γι αυτόν όλοι οι υπήκοοι του τσέχικου βασιλείου και που η δόξα του δε θα σβήσει ούτε και τώρα που έχουμε δημοκρατία