Ας μου επιτραπεί να βαπτίσω το συγγραφέα του οδοιπορικού, «Σίσυφο». Γιατί μας οδηγεί με τη ζωντανή μαρτυρία του αφηγηματικά στη Σισύφεια πορεία του λαού μας κατά τη δεκαετία 1940-1950,
Το αισθησιακό υποχωρεί και τελικά χάνεται μπροστά στο ιδεατό. Τα εξωτερικά στοιχεία γίνονται εσωτερικά. Το ιδανικό θεωρείται όλο και πιό πολύ με τα μάτια της φαντασίας, τα μάτια του νού, παρά με την πραγματική όραση που ο ρόλος της γίνεται καθαρά πρακτικός: Μας βοηθάει να διαβάσουμε τις νότες,