Το εκκρεμές της ζωής ταλαντώνεται αδιάκοπα μέσα στον άναρχο χρόνο ανάμεσα σε μικρούς θριάμβους και μεγάλες απώλειες ακολουθώντας το φυσικό νόμο μιας αόρατης ισορροπίας, που επιβάλλει οι λίγες χαρές να λογίζονται ίσες με τις πολλές λύπες στη ζυγαριά της σύντομης διαδρομής του ανθρώπινου ίχνους, και κάθε θρίαμβος μνημονεύει μια απώλεια και κάθε απώλεια θριαμβολογεί σιωπηλά, έτσι που πάνω στα φτερά της χαρμολύπης αιωρούμαστε, κι ο ποιητής αλχημιστής που με το ελιξίριο του λόγου εξευμενίζει τους δαίμονες της σάρκας και της ψυχής....
Όταν ανοίγει αυτή η κλειστή κάψουλα των αισθητηρίων, τελικά αποκαλύπτονται όλα, όταν τα ακροδάκτυλα ανατινάζονται στα πληκτρολόγια αρκεί ένα άγγιγμα, ένα χάδι, για να νιώσεις, να θυμηθείς....
Όλες αυτές οι ατέλειωτες βόλτες στον πλανήτη, αυτές οι γειτονιές, αυτές οι σκέψεις που γίναν ψίθυροι, αποτυπώματα στα σώματά μας, τατουάζ ,ιστορίες φίλων αλλά και τυχαίων, που δεν μιλήσαμε αλλά τους νιώσαμε, σε μια ουρά, σ’ ένα στενό με γκράφιτι, σ’ αυτές τις σύγχρονες φαβέλες πώς να περιγράψεις το αλλόκοτο, τη σημασία των αντικειμένων στις πιο κρίσιμες στιγμές; Κάποια λεμόνια που κύλησαν δίπλα σ’ ένα κορμί που καίγεται, σκηνές σινεμά, ένα αφηγηματικό installation με καταιγιστική δράση, είκοσι μία μικρού μήκους ταινίες, με μια γλώσσα άμεση που πυροβολάει, σε κάνει να θες να ρισκάρεις, να σταματήσεις να μετράς, να κατεβάζεις App, να προσπαθήσεις να της μιλήσεις τελικά....