Τα γεγονότα της ιστορίας διαδραματίζονται σε κάποιο απομακρυσμένο ορεινό χωριό. Ένας τόπος μακριά από την πρόοδο της πόλης, ένα μέρος μονάχα για τους ανθρώπους του.
ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΠΛΕΟΝ ΑΠΟ ΤΗ «στατική», μονοδιάστατη, ρομαντική και συντηρητική της φύση, η σύγχρονη Αραβική ποίηση και δη των γυναικών απεκδύεται την πάλαι ποτέ «ροπή» της προς τον έρωτα και τις επικλήσεις του, την ανεπίδοτη αγάπη και κάνει ένα τεράστιο βήμα προς μια ποίηση πολυδιάσπαση, πολύπλευρη,
∆εν έχω πατρίδα να επιστρέψω Από ποια πατρίδα να εξοριστώ; ∆έντρο που οι ρίζες του βρέχονται Στο νερό του ποταµού Που όλο τρέχει Αν σταµατήσει, θα πεθάνει Κι αν δεν σταµατήσει, πάλι θα πεθάνει...
Γιατί το μέλλον περνάει μέσα από την έρημο; Γιατί ένας αντάρτης γίνεται ένας πολυλογάς που κρύβει τα όπλα του; Γιατί μια κοπέλα πέφτει με τη θέλησή της στα χέρια του βιαστή της; Γιατί τη λύση μπορεί να τη δώσει μόνο ένας τυφλός κι ένας κουφός; Γύρω από αυτά –και πολλά άλλα– ερωτήματα, ο Γασσάν Kαναφάνι, ο πλέον σημαντικός Παλαιστίνιος συγγραφέας, ο οποίος και αναδείχτηκε σε σύμβολο του παλαιστινιακού αγώνα, δομεί τις δύο νουβέλες («Άνθρωποι στον ήλιο» και «O τυφλός και ο κουφός») που τον έκαναν διάσημο σ'' όλο τον κόσμο...
Ένα διαχρονικό και σκληρό μυθιστόρημα για την αιώνια σφαγή που αποκαλείται κλειτοριδεκτομή, που υφίστανται οι γυναίκες στο όνομα του έρωτα και της θρησκείας...
[…] Απαγόρευσαν την κυκλοφορία στα όνειρά σου και σ’ άφησαν να στέκεσαι ολοµόναχος, στην αγορά της ελευθερίας, να σε χειραγωγούν συνθήµατα προς την απελπισία...
Διάβασε τον θάνατό σου Μη γράφεις τίποτα Ψάξε ένα ψηλό παράθυρο Και μίλησε στους περαστικούς, πίσω από το τζάμι, σαν να ήσουν θεός Πες στη γριά που ακόμα περιμένει το χέρι κάποιου για να περάσει τον δρόμο, ότι πάντοτε υπάρχει μια τολμηρή απόφαση...