Τι κάνει τους ανθρώπους μυθικούς, τελικά; Είναι η διάθεση να έχουμε προσωπικές μυθολογίες και παρελθόν ή είναι εκείνος ο διακαής πόθος του είδους μας να έχει μέλλον; Ποια στιγμή οι καθημερινοί άνθρωποι γίνονται μύθος, παραμύθι ή παραμυθία και άλλοθι για έναν άλλο καθημερινό άνθρωπο; Με το ερώτημα αυτό κατά νου ξεκίνησα αυτό το μικρό βιβλίο - συνομιλία με τις σημαντικές γυναίκες - τοπία της οικογένειάς μου: τη μητέρα της μητέρας μου Αναστασία Κουΐνη, τη μητέρα μου Παρασκευή Γαβριλάκη και την κόρη μου Παρασκευή Νικολουδάκη, καθώς και τη μητέρα του πατέρα μου, Παρασκευή Γαβριλάκη κι αυτή, στη μνήμη της οποίας αυτό αφιερώνεται....
Είναι η ιστορία μιας Έμμα Μποβαρύ των σέβεντις, που αναπαρήγαγε μετά το διαζύγιό της τη σιωπή των γενεών που προηγήθηκαν σχετικά με τις συμφορές των δύο πολέμων....
Τελικά, οι επιλογές που κάνουμε στη ζωή είναι ο μόνος τρόπος που μας απομένει να στοχαστούμε έμπρακτα πάνω στις έννοιες με ακόμη πιο λίγους θεατές, ακροατές ή αναγνώστες απ όσους θα επιθυμούσε κάθε μορφή τέχνης, επομένως ο μόνος τρόπος να φτάσεις στον ήλιο δεν είναι να πετάξεις μα να αποχωριστείς τα φτερά σου, Ίκαρε, οι πληγές στις ωμοπλάτες σου πολύ απλά δεν σου ανήκουν....
Στο βιβλίο "Επιτάφιος για ένα μικρό νικητή", ο Μπραζ Κούμπας, ένα σοφό και κυνικό «φάντασμα», αναπολεί τη ζωή του -τις ερωτικές του περιπέτειες, τις φιλίες του, τα όνειρά του, τις φιλοδοξίες του, τις αποτυχίες του- και τελικά βγάζει το συμπέρασμα πως, παρ΄ όλο που το μαθηματικό σύνολο όλων