Θεατρικό έργο που ανέβηκε στο Θέτρο "Βικτώρια" με την Άννα Αδριανού και την Μαρκέλλα Γιαννάτου στους βασικούς ρόλους και σε σκηνοθεσία της Πέπης Μοσχοβάκου....
Η ελευθερία των ποιητών και των ζωγράφων να τολμούν τα πάντα -κατά τον Οράτιο- έδωσε στις δημιουργούς αυτού του βιβλίου την έμπνευση για συγκερασμό των δύο τεχνών....
Ο μικρός ήρωας του βιβλίου, παρατηρώντας μια σκακιέρα να αντικατοπτρίζεται σε έναν καθρέφτη στο τζάκι ενός "απαγορευμένου" δωματίου , περνάει με έναν ανεξήγητο τρόπο από την άλλη πλευρά του καθρέφτη, όπου όχι μόνο συναντάει τα είδωλα των πιονιών της σκακιέρας, αλλά και όλους όσοι έχουν κατά καιρούς καθρεφτιστεί εκεί μέσα....
Κρατώντας με τα δυο της χέρια σφιχτά κοντά στο στήθος της ένα τετράδιο με τις σημειώσεις της, γράφοντας κάποια ποιήματα και γεγονότα από τη ζωή της -ας πούμε κάτι σαν λεύκωμα- έχοντας τα μάτια της κλειστά, έτσι όπως ήταν καθισμένη και λικνιζότανε επάνω σε μια κουνιστή Βιεννέζικη πολυθρόνα με ψάθα και μαύρο ξύλινο σκελετό, πήγαινε πέρα δώθε στο χθες, στο σήμερα και το αβέβαιο αύριο....
Δώδεκα διηγήματα, δώδεκα παραλλαγές πάνω στο θέμα της ανάγκης για αγάπη, της λαχτάρας να υπάρξουμε μέσα στο βλέμμα εκείνου που πάνω του έχουμε κρυσταλλώσει τη ερωτική μας επιθυμία....