"Ο κύκνος κι αυτός" περιγράφει το διχασμό ενός ανθρώπου ανάμεσα στον έναστρο κρυφό κόσμο της πνευματικότητάς του και στο μίζερο φανερό κόσμο της προσωπικής του ζωής: "Μπορεί να έχεις την ωραιότερη ιδέα της γης....
Αγαπάμε τελικά τα πρόσωπα ή μόνο τον έρωτα αγαπάμε; Αγαπάμε αυτό που μας δίνουν ή αυτό που περιμένουμε να μας δώσουν; Τη μορφή τους πόσο αγαπάμε και πόσο τη μεταμόρφωση που σχολαστικά τους επεξεργαζόμαστε; Κι αυτό που περιμένουμε πόσο αντέχει να ελπίζει; Αντέχει! Κι εγώ δεν ξέρω αν είναι ευλογία ή κατάρα η αντοχή τούτη....
Ο άνθρωπος που κάνει ψυχοθεραπεία μπορεί να νικάει παλιούς τρόμους και να κερδίζει αυτοπεποίθηση και ωριμότητα, όμως δεν μεταμορφώνεται απαραίτητα σε έναν ωραίο, αγνό, θετικό άνθρωπο....
Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει....