Ο Νίκος Δ. Βαρµάζης κατάγεται από τον Μοσχοπόταµο Πιερίας. Αποφοίτησε από το Γυµνάσιο Κατερίνης και από το κλασικό τµήµα της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Έκανε µεταπτυχιακές σπουδές στο Τµήµα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του ΑΠΘ, στο οποίο αναγορεύτηκε και διδάκτωρ. Υπηρέτησε στη Μέση Εκπαίδευση επί 38 συναπτά έτη (1961-1999). Εργάστηκε στο Αµερικανικό Kολλέγιο Aρρένων Ανατόλια, στη Σκοτούσα Σερρών, στο Πειραµατικό Σχολείο του Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης και ως Σχολικός Σύµβουλος φιλολόγων στους νοµούς Χαλκιδικής και Θεσσαλονίκης (1984-1999). Από το 1999 ως το 2004 διετέλεσε επίκουρος καθηγητής του Τµήµατος Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του ΑΠΘ µε γνωστικό αντικείµενο τη διδακτική των αρχαίων ελληνικών. (Πηγή: "Τσαχουρίδης Ιωάννης – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΡΑΦΗΜΑ", 2022)
Η αφήγηση των σελίδων του βιβλίου συμπλέκει τα βιώματα του συγγραφέα με την τοπική ιστορία του Μοσχοποτάμου και της Κατερίνης, όπου ο ίδιος έζησε τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του στις κρίσιμες δεκαετίες του 1940 και 1950...
Στο βιβλίο συμβαδίζουν η ιστορία, η θεωρία και η πράξη της μεθόδου διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών, ενός μαθήματος με αδιάκοπη παρουσία στα Αναλυτικά Προγράμματα της Μέσης Εκπαίδευσης...
Τα εκπαιδευτικά και φιλολογικά θέµατα, στα οποία αναφέρονται οι µελέτες του τόµου, απασχόλησαν τον συγγραφέα σε όλη την µακρόχρονη εκπαιδευτική ζωή µου (1961- 2004)...
Το βιβλιο αυτό παρακολουθεί την Aρχαία Eλληνική Γλωσσα και Γραμματεία ως σχολικό μάθημα, κυρίως της Mέσης Eκπαίδευσης, από την Αναγέννηση ως την καθιέρωση της κοινής νεοελληνικής γλώσσας (1976)...
Το κείμενο είναι μια προσωπική μαρτυρία για τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και αναφέρεται σε μια περίοδο ομολογημένης ακμής της σχολής αυτής....