Πού θυμήθηκα, ο γεροξεκούτης, τα Mirv για να πηδήξω, στις ένδοξες μέρες της σοβιετικής παντοκρατορίας, όταν ήταν αδιανόητο να καταστεί ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός αντικείμενο διαπραγμάτευσης; Όταν στα μέσα της δεκαετίας του 70 περιμέναμε τα μιλιούνια των πενηντάτονων Τ80 να ζεστάνουν τους αεροστροβίλους τους για να ξεχυθούν στην πεδιάδα της Κεντρικής Ευρώπης από το φαράγγι της Φούλντα....
"Ο Φοίβος ήπιε μια γουλιά, άφησε το τσιγάρο να καίγεται στο σταχτοδοχείο, σηκώθηκε από τον μαύρο καναπέ, τράβηξε τις κουρτίνες, έβαλε στο πικάπ τα ταξίμια του Ιορδάνη Τσομίδη....
Είναι η ψυχή αθάνατη; Με το ερώτημα αυτό έρχεται αντιμέτωπος ο αναγνώστης του πλατωνικού διαλόγου "Φαίδων", ένας αναγνώστης με διάθεση και προσδοκία να εντοπίσει μια πειστική απάντηση στις σελίδες του φιλοσοφικού κειμένου....
Μια πλήρως ανανεωμένη, και διευρυμένη για 70 χρόνια, έκδοση του κλασικού βιβλίου του καθηγητή Κωνσταντίνου Σβολόπουλου, για την Ελληνική εξωτερική πολιτική....
"Σε μερικές μέρες, συγκινημνένη, με λίγα χρήματα στην τσέπη κι ένα ξεφτισμένο βαλιτσάκι, δεμένο με σκοινιά, στο χέρι -ήταν στο τσακ να σκάσει και να πετάξει έξω το περιεχόμενό του-, πήρε ένα λεωφορείο, φίσκα στον κόσμο, για την Τιφλίδα, αποχαιρετώντας τους συγγενείς και το χωριό της - ίσως για πάντα, ποιος ήξερε; Δεν τη φόβιζε όμως το μέλλον, πίσω της άφηνε μόνο φτώχεια και δυστυχία....
Θυμάσαι που έμπλεξες με δηλητήρια κι εγώ σε κανάκευα, θυμάσαι που αρρώστησες από την απουσία και σου έβαζα παγωμένα πανάκια στο μέτωπο να σου πάρω την κάψα, σου έφτιαχνα φιδέ και τσάι με κάρδαμο, στρίψε στην Πατησίων να περάσουμε απ τη Στουρνάρη και το Μουσείο, και τι θα λεγες για το Πεδίον του Άρεως, μετανάστη μου; Στο μεταξύ κάνω πως δεν τους βλέπω όσους ψάχνουνε στα σκουπίδια, κάνω πως δεν τους βλέπω, γιατί αν τους δω με αρπακώνει η θλίψη, με τσαλακώνει η ανέχεια, και ύστερα νομίζω πως φταίω για όλους που πεινάνε, για σένα που πονάς και τα έχεις χαμένα γιατί δε νογάς τη ζωή....
ΔΑΝΕΙΚΗ ΟΜΠΡΕΛΑ Τώρα τους χειμώνες Βρέχει ελάχιστα Κι έτσι την ομπρέλα σου Τη φύλαξα στη ντουλάπα Και δεν την ανοίγω ποτέ πια Φοβάμαι πως αν ξεγελαστώ Και την ανοίξω Παλιές βροχές που τη μουσκέψανε Θα με παρασύρουν Στο ρυάκι Της απουσίας σου...