Έκανα το βλέμμα μου αυτί και του λεγα να κάτσι καλά και ν ακούσει το "Σαν Μαγεμένο Το Μυαλό Μου Φτερουγίζει", ν ακούσει το θρόισμα των φύλλων σ ένα κακομεταφρασμένο ποίημα του Πεσσόα, ν ακούσει το τρίξιμο των ξύλων της πυρός σε μια προσκοπική κατασκήνωση, ν ακούσει το Αdagio του Αλμπινόνι χωρίς να βγάζει κιχ, ν ακούσει τη βραχνή φωνή της Μάρθας να ψιθυρίζει, ν ακούσει τα γέλια και τα κλάματα μιας δεκαετίας, ν ακούσει τον ορυμαγδό των πρώτων οδομαχιών, ν ακούσει ξανά το "It s Want I Am Doing When I Miss You" με τον Μichel Petrucciani (εννέα λεπτά, παρακαλώ, και σαράντα έξι δεύτερα, κι απαγορεύονται ρητώς οι περικοπές), ν ακούσει τον κόκκινο άνεμο, ν αφουγκραστεί, σαν τους Ινδιάνους, τη χλόη να βλασταίνει, ν αφουγκραστεί σαν τους ερωτευμένους τον ήχο που αφήνουν τα δάκρυα όταν κυλάνε στα μάγουλα....
Για τον Έγελο, χαρακτηριστικό της μουσικής είναι ότι δίνει μορφή στο αίσθημα ως αίσθημα, ότι κατορθώνει να αποτυπώσει εξωτερικά την ίδια την εσωτερικότητά μας: Μόνον η ποίηση την εκφράζει πληρέστερα, αλλά με τίμημα την αυτοτέλεια της καλλιτεχνικής μορφής....