ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΟΡΑΝΕ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΤΟΥΣ Εκείνοι που φοράνε το δέρμα τους με το σκληρό του τρίχωμα από μέσα εμείς νομίζουμε πως είναι χαμογελαστοί νομίζουμε πως τους χτυπάνε τα παπούτσια Τραβούν ξαφνικά τα μαχαίρια τους χαράζουν ένα στόμα στον τοίχο Μίλα! φωνάζουν Κάθετα στο πεπρωμένο της παλάμης τους κόβουνε τη γραμμή της τύχης Μίλα! φωνάζουν Τη μάνα σου που τόσο καιρό μας τρως απ το ψωμί και τώρα μιλιά δε βγάζεις....
Μαζί με τα τελευταία υπολείμματα του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας, ο Μπόρις Τούσεφ, ένας απλός χωρικός από τις πλαγιές του Καϊμακτσαλάν, περνά τα ελληνικά σύνορα, παίρνοντας το δρόμο του οδυνηρού εκπατρισμού τον Αύγουστο του 1949....
Σ αυτά τα αφηγήματα σκιαγραφείται με αδρομέρεια, που την προσπορίζει η γνώση της αλήθειας και η αγανάχτηση, ό,τι συμβαίνει κάτω από τη λαμπρή επιφάνεια μιας πλανερής πραγματικότητας: το κυνήγημα του αλλόφυλου, η σαθρή αξία του χρυσαφιού, το αδικαιολόγητο φονικό και η κυνικότητα της ομολογίας του, η γελοιότητα των μεγάλων αμυντικών έργων που προκαλείται από τη θρασύτητα της αντίπαλης γελοιότητας, που όμως δε λαμβάνεται υπόψη από τον αντίπαλο η βεβαιότητα της απειλής της κακίας της, η θυσία του επιστήμονα που είναι αδιανόητη από το κατεστημένο του αφανισμού της Γης, η δυσωδία πίσω από τους δήθεν ηρωισμούς, η ανατριχιαστική άποψη για την ανταπόδοση της ευεργεσίας με την εξολόθρευση ενός λεωφορείου γεμάτο αθώους αμάχους στον "πόλεμο" της Γιουγκοσλαβίας, το αλυσόδεμα ενός ολόκληρου κόσμου από τις ανάγκες που του γεννάνε οι μοντέρνοι καιροί αλλά και το ξεβράκωμα του "εκπολιτισμένου" ανθρώπου με το πισωγύρισμά του στην εποχή της ανθρωποφαγίας, η γέννηση της "τρομοκρατίας" από την επιμονή ορισμένων να μην ενδώσουν στο ξεπούλημα της Φύσης και της Ανθρωπιάς, το λάθος μιας Επανάστασης να θέλει να ξεριζώσει από ηρωικούς μαχητές της τη δική τους άποψη για την ηθική της ζωής....