Ήταν τέλη Νοεμβρίου όταν, ως έμβρυο, αποφάσισα να ζητήσω καταφύγιο στην κοιλιακή χώρα της Τζοβάνας Γαβαλά που με κράτησε με την καλύτερη φροντίδα εκεί για εννιά ολόκληρους μήνες… Την ευχαρίστησα για πρώτη φορά μετά από έξι μήνες που έμαθα να λέω «μαμά» και να αγκαλιάζω… Με θήλασε επί δυόμισι χρόνια και αυτό αποτελεί για εμένα εφόδιο ακόμη και σήμερα στα εβδομήντα μου… Στο διάβα μου είχα ως κινητήρια δύναμη άλλοτε φτερά και άλλοτε γρανάζια, μπαταρίες και γκάζι… Παραδόθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα μόνο αφού πρώτα είχα ακουμπήσει στο αγαπημένο μου στρώμα… Ξύπνησα με τη σφυρίχτρα της ξεκούρασης όταν αυτή κουράστηκε πλέον να με «φιλοξενεί»...