Η ατομική μνήμη, φευγαλέα, ρευστή, κατακερματισμένη και αναδυόμενη ακούσια ως αναλαμπή, αποκτά συνοχή και σχετική σταθερότητα όταν μετασχηματίζεται σε αφηγήσεις –οι οποίες εκτείνονται σ’ ένα ευρύτατο φάσμα: από απλές προφορικές ή γραπτές μαρτυρίες, καθημερινούς ή δημόσιους λόγους, μέχρι περίτεχνες μυθοπλαστικές κατασκευές...