Πάμε από την αρχή, λοιπόν: Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν η Βικτόρια… Νομίζω μίλησα πολύ… Λοιπόν, δεν λέω τίποτα άλλο! Αν ποτέ, βέβαια, βρεθεί αυτό το τετράδιο στα χέρια σας, κάνω την ευγενή παράκληση να το διαβάσετε εμπιστευτικά, γιατί βασικά, θίγονται όλα τα προσωπικά μου σε μερικές σελίδες...
Γαλουχημένοι με προκαταλήψεις από τη μια και εγκλωβισμένοι σε στερεότυπα από την άλλη, οι περισσότεροι από μας ζούμε μια ζωή σαν να ‘ναι δανεική και ξένη...
Σκυφτές περπατούσαν και ούτε κοίταζαν τον ουρανό που έλαμπε και έκανε τα λουλούδια πιο όμορφα από πριν, και ούτε σκέφτονταν τίποτε άλλο, παρά μόνο εκείνον, που ήταν τόσο διαφορετικός από τα δικά τους παλικάρια...
Κατέβασαν από το διαμέρισμα της Μέι-λι τον στρατηγό, ντυμένο με ένα απλό κατάλευκο ρούχο, μακρύ μέχρι τους αστραγάλους, ξυπόλυτο και συνοδευόμενο από δυο στρατιώτες...
Πόσες φορές έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με παιδιά που τσακώνονται για το παραμικρό; Πόσες φορές έχουμε βρεθεί στη θέση να "επέμβουμε" με φωνές, υποδείξεις ή ακόμα και "τιμωρίες"; Υπάρχει άραγε άλλος τρόπος αντιμετώπισης; Πιο γλυκός, πιο ήρεμος και πιο ουσιαστικός; Υπάρχει! Ο τρόπος της ΑΓΑΠΗΣ που μας δίδαξε ο ίδιος ο Θεός! Ας τον ανακαλύψουμε όλοι μέσα από τις σελίδες αυτής της ιστορίας, με την ευχή να μπορέσουμε να κάνουμε πράξη όλα όσα μας προτείνει η "κυρά - Συννεφένια" για το καλό των παιδιών μας! ...