ΛΥΚΑΥΓΕΣ Και μένω εδώ, σκάβω το πηγάδι μου να δροσίσει της νύχτας το χάδι, την ψυχή μου σκαλίζω να σε ’βρω, ένα κοχύλι ξεχασμένο στην τσέπη μου που γράφει τ’ όνομά σου, πάντα μέσα μου σε κουβαλώ...
Ο αναγνώστης από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, διαπιστώνει ότι ο συγγραφέας δίνει, με μια ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση, τα αναμνηστικά του αποθέματα πάνω στις συνήθειες, τους καημούς και τις ιδιορρυθμίες των ανθρώπων του στενού περιβάλλοντος ενός όμορφου παραδοσιακού χωριού στον ευρύτερο χώρο του Δήμου της Ζαχάρως, του αγαπημένου του χωριού, που ακούει στο αρχαίο όνομα «ΜΑΚΙΣΤΟΣ»! Η περιγραφή του αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κυρίως, όταν η αφηγηματική του πορεία ξεπερνώντας τα όρια της Μακίστου, απλώνεται και στο ευρύτερο γεωγραφικό περιβάλλον του Δήμου Ζαχάρως και όχι μόνο...
«Λοιπόν, είναι ανάγκη να σου εκφρασθώ με υπαινιγμούς ώστε αν τύχη το γράμμα να παραπέσει, μέσα στα πλάτη της θάλασσας ή της ξηράς, όποιος το διαβάσει να μην το κατανοήσει...
Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις… Άραγε υπάρχει κάτι ανθρωπινότερο από το σκέμμα, τον προβληματισμό, την εσωτερική θέαση των γεγονότων; Συμβεβηκότα, κοινωνικές οσμώσεις, βιοποικιλότητα εγκολπώνονται –ενσύνειδα και ασύνειδα– στο είναι μας και λαξεύουν ακούραστα την προσωπική μας ταυτότητα...