Ο Παναγιώτης Ο. Δόικος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Κατάγεται από τη Δυτική Μακεδονία και τη Μικρά Ασία. Είναι απόφοιτος του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σπούδασε φιλοσοφία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Πανεπιστήμιο της Bourgogne της Γαλλίας. Είναι Αναπληρωτής Καθηγητής της Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Είναι Διευθυντής του Διατμηματικού Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών «Φιλοσοφική, Παιδαγωγική και Διεπιστημονική Ανθρωπολογία» του Α.Π.Θ. και του Εργαστηρίου Φιλοσοφικής Έρευνας πάνω στο Φαντασιακό του ιδίου Πανεπιστημίου. Έλαβε μέρος ως ομιλητής σε φιλοσοφικά συνέδρια και σε διεπιστημονικές συναντήσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μελέτες και άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε φιλοσοφικά και επιστημονικά περιοδικά. Οι εργασίες του κινούνται στα πεδία της οντολογίας, της αισθητικής και της γνωσιολογίας. Εισηγείται τη θεωρία της Στοχαστικής Φαντασίας. Έχει εισαγάγει τη Φιλοσοφία του Κινηματογράφου στον ελληνικό ακαδημαϊκό χώρο. Έχει ήδη εκδώσει έντεκα φιλοσοφικά βιβλία. Ο Παναγιώτης Δόικος είναι ποιητής. Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές. Από το ακαδημαϊκό έτος 2017-2018 διδάσκει -για πρώτη φορά στο ελληνικό πανεπιστήμιο- τη φιλοσοφική θεωρία του Μίκη Θεοδωράκη για τη Συμπαντική Αρμονία. Η μελέτη του Η λογική των μορφών στον κινηματογράφο του Orson Welles προκρίθηκε στη βραχεία λίστα των πέντε υποψηφίων για το κρατικό βραβείο Δοκιμίου (2007). (Πηγή: "Εκδόσεις Παπαζήση", 2023)
Στη φιλοσοφία του Spinoza, η φαντασία, χάρη στην οποία είναι παρόντα μέσα μας τα όντα που συναντούμε, αποτελεί από μόνη της ένα ιδιότυπο είδος γνώσης...
Καμία πράξη εξουσίας, θετική ή αρνητική, δεν μπορεί να εμφανιστεί στην εξωτερική πραγματικότητα αν προηγουμένως δεν έχει αποτελέσει γεγονός μέσα στη φαντασία....
Στο πλαίσιο μιας κριτικής διεύρυνσης του νοήματος της νιτσεϊκής ρήσης "ο Θεός είναι νεκρός", επιχειρείται να δειχθεί ότι ο "θάνατος του Θεού" συνιστά άνα οριακό εσωτερικό γεγονός, με το οποίο ο άνθρωπος εγκαινιάζει την περιπέτεια μιας ριζικής -από τη φύση της δι-φορούμενης- αναμέτρησης με τη μεταφυσική του διάσταση....
Το μεγαλείο της κινηματογραφικής δημιουργίας του Orson Welles, δοσμένο μέσα από ταινίες-σταθμούς στην ιστορία της 7ης Τέχνης, όσο και αν έχει κατά καιρούς -συνειδητά ή ασυνείδητα- επιχειρηθεί να περάσει στον κόσμο της λήθης, στέκεται πάντοτε ως σημείο αναφοράς, ως κινηματογραφικό ορόσημο, που καινοτομεί, ανοίγει δυνατότητες για περαιτέρω θέαση των οπτικών νοημάτων και συνάμα κινητοποιεί τον προσωπικό στοχασμό....
Η ευφορία που νιώθουμε κατά τη θέαση της αισθηματικής μουσικής κωμωδίας του Ντίνου Δημόπουλου "Μια τρελλή, τρελλή οικογένεια" (1965), δεν οφείλεται μόνο στην επιδέξια κινηματογράφηση της πλοκής και στο συναρπαστικό ρυθμό των κινήσεων των ηθοποιών, που εκφέρουν τους γλαφυρούς διάλογους του Νίκου Τσιφόρου και του Πολύβιου Βασιλειάδη....