Αδιάλειπτη προσπάθεια αυτογνωσίας και διαφυγής από απρόβλεπτα αδιέξοδα, από γεγονότα φοβερά και πρωτόγνωρα και συντροφικότητας, φιλίας, ανοχής και στόχων υψηλών, έντιμων, ιδανικών...
Τα 23 διηγήματα που περιλαμβάνονται είναι σύντομα και περιεκτικά: το πιο σύντομο εκτείνεται σε μόλις μία σελίδα, το πιο μακροσκελές σε έξι, και είναι γραμμένα με απλό τρόπο, βαθιά αντίληψη και ποικιλία θεμάτων...
Διψασμένοι καρτερούν να κοινωνήσουν από χείλη έρωτα και κόκκινο κρασί Ιχνογραφούν ταξίδια, γλέντια, ζωή, προσμένοντας την ανάκτηση της (επ)αφής Μελαγχολική ζεστασιά στην ψυχή τους σκέψεις εναγκαλισμών, ζωντανών συνευρέσεων Καθώς έμαθαν να ζουν το σήμερα, η αναβολή για ένα μακρινό αύριο σφυροκοπά την ψυχή τους Βυθίζονται Αντιστέκονται Αναδύονται Έχουν δίψα για ζωή...
Ξεχάσαμε τους εφιάλτες τα ουρλιαχτά το τρίξιμο της πόρτας το ύψος εκείνου με τα μεγάλα παπούτσια κάθε μέρα πληρώνουμε το χαλασμένο όνειρο γίναμε προειδοποιητικά πουλιά στους τοίχους ενωμένα από φόβο με τα φτερά μας κολλημένα όλο σκεφτόμαστε τον πατέρα και εκείνο το καράβι που μας λέγανε μικροί ότι δεν σταματάει με κανέναν καιρό...
Πόσα ξέρουμε άραγε για τις σχέσεις ανάμεσα σε δύο ανθρώπους σήμερα; Πόσα από αυτά έχουμε ξεχάσει και πόσα δεν μάθαμε ποτέ; Άνθρωποι που πλέον δεν νιώθουν, φοβούνται και έτσι ζουν απομονωμένα στο σκοτάδι της δικής τους φυλακής για να μην πονέσουν...
Ο Βαρόνος Φαλτσέτας, ο Τζάκι, ο Νονός, ο Νικόλας, η Νονά, η Γοργόνα… Είναι όλοι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους αλλά έχουν και κάτι που τους συνδέει στενά, εκτός από τη φιλία τους: η αγάπη για την ομορφιά της ζωής και για τους ανθρώπους...
Έτος 1897, Παραμονή Χριστουγέννων, Βουκουρέστι: μια εποχή που οι άνθρωποι ζούσαν με τη μέγιστη ένταση το παρόν, κοιτώντας με πεποίθηση προς το μέλλον· μια εποχή με αληθινά πάθη και συναισθήματα, με μονομαχίες και κοσμοπολίτικους χαρακτήρες σε μια συνεχή αναταραχή να διαμορφώνουν και ν’ αναδιαμορφώνουν ζωές και πεπρωμένα σε μια ξέφρενη και μεταξένια αναζήτηση του εαυτού...
Ο Γιάννης Λαρής, γιος του εκλιπόντος εκδότη Ιωσήφ Λαρή, είναι ένας άνθρωπος νέος, ανήσυχος, ιδιότροπος, που η ζωή τον κάλεσε να αναλάβει ξαφνικά τη διεύθυνση του «Οίκου Λαρή»...