Εβδομήντα οκτώ μικροϊστορίεςτης μιας σελίδας συνθέτουν μιαν αρθρωτή αφήγηση, όπου η αφέλεια, το παιχνίδι, το πένθος, η μοναξιά, ο έρωτας, είναι οι μάσκες που φορούν ο πραγματικός κι ο αφηγηματικός χρόνος για να εξιστορήσουν αυτά που λέγονται κι αυτά που δενλέγονται....
Αν η "Αποσιωποιητική ηλικία", το πρώτο βιβλίο του Τέλλου Φίλη, ήταν μια ενδοσκόπηση στα χρόνια της κρίσης, για το τι κρατά , μέσα στον χρόνο, η μνήμη από το συναίσθημα, το "Ένας απλός υπάλληλος βιντεοκλάμπ" είναι η προσπάθεια να προσδιοριστεί ως τόπος το έξω από το αφηγούμενο πρόσωπο περιβάλλον και τι απέμεινε σ΄ αυτό μετά το τέλος των συναισθημάτων, ως ορισμός πατρίδας, έπειτα από τόσες απανωτές απώλειες αξιών που σκούριασαν, σαν βιντεοκασέτα πολλών απανωτών εγγραφών....
Τα διηγήματα της Καίτης Σεφανάκη είναι μικροί επίλογοι στην ερωτική ανάμνηση, ιστορίες για δυσδιάκριτα τραύματα και μεγάλες απώλειες αγαπημένων και προδομένων....
Ο Θανάσης συνήθιζε να στοχάζεται ξαπλωμένος, με το βλέμμα κολλημένο σαν βεντούζα στο ταβάνι, υπολογίζοντας ποιο βράδυ οι φλούδες του σοβά, που κρέμονταν ξεφτίδια πάνω απ΄ το κεφάλι του, θα του πασπάλιζαν με ασβέστη τα όνειρα....
ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΚΑΠΩΣ ΑΠΟΤΟΜΑrnrnΠοτέ δε χόρτασα παιχνίδιαrnποτέ δεν είδα πειρατών το παλιό σεντούκιrnχανόμουνα σε χάρτες σε σημεία Χ και Ψrnσε φτυάρια και σε κόκαλαrnκι έβρισκα άνθρακεςrnrnΠοτέ δεν έπαιξα στα αλήθειαrnΙνδιάνους και καουμπόηδεςrnέμεινα με την απορία ποιο πιστολίδιrnέσφαζε στο τέλος ποιονrnrnΤο άλλο παραμύθι με τον πρίγκιπαrnπου σώζει πύργο από τη βασιλοπούλαrnκαι τον σκοτώνει ο δράκος τουrnδεν κατάφερα να μάθω απέξωrnrn(όπως έρχεσαι, φέρε μου λίγη νύχταrnγιατί έχω και αϋπνίες)...
Κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες παρατηρείται μια πρωτοφανής και συνεχώς επιταχυνόμενη ανάπτυξη των μουσείων στις οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες, από πλευράς τόσο θεσμού όσο καικτιριακής υποδομής....
"Θα μπορούσα, εκ των υστέρων, να επινοήσω χίλια κι ένα γεγονότα για κείνο τον μήνα κι αν όχι χίλια τουλάχιστον ένα-δύο, έτσι, ν’ ανοίξουν λίγο τα κουφωμένα παντζούρια στο δυάρι που όλη μέρα κρατούσαν το φως απέξω....
Το γεγονός ότι το 1954 έγινε ένα «διεθνές σεμινάριο» με θέμα « Ο Ρόλος των μουσείων στην εκπαίδευση», ήταν κάτι όντως πολύ σημαντικό και βέβαια πρωτοποριακό, όπως σημείωνε στην εισήγησή της η Πρόεδρος (1997) του Ελληνικού Τμήματος του ICOM, Τέτη Χατζηνικολάου
"Η Θεσσαλονίκη ίσως είναι η μοναδική μεγαλούπολη, στα χρονικά του παγκόσμιου κινηματογράφου, της οποίας δεν έχει φιλμαριστεί μέχρι σήμερα καμιά γειτονιά, παρά μονάχα φάσεις του ευπαρουσίαστου και φρόνιμου κέντρου της....