Σε κανένα ίσως από τα άλλα θεατρικά κείμενα του Σαρτρ δεν αποδίδεται με τόση ενάργεια το θηριοτροφείο των ιδεών με λόγο καθημερινό κατορθώνοντας να του προσδώσει φιλοσοφική χροιά...
Μια σκοτεινή παραβολή της εξουσίας και των απρόσωπων μηχανισμών της, ένα αλληγορικό παραμύθι για τη διττή φύση του ανθρώπου ή κάτι συνθετότερο; Ο φύλακας του τάφου είναι το μοναδικό θεατρικό έργο του Κάφκα, γραμμένο το 1916, άγνωστο σχεδόν και άπαιχτο στην Ελλάδα...
Αξιοποιώντας τη μείζονα λογοτεχνική παράδοση –από τον Μοντάλε έως τον Ουνγκαρέτι, από τον Κουαζίμοντο μέχρι τον Λούτσι– η ποιήτρια προικίζει τη γραφή της με μια ποιητική κληρονομιά και με ένα ρεπερτόριο εικόνων και προσωπικών μεταφορών, που κυμαίνονται από την ανήσυχη γλυκύτητα μιας ψυχής που ακόμη αναζητά τον εαυτό της –αν και τώρα πια μακριά από τις φλόγες της πρώτης νιότης– μέχρι την ταραχή μια ζωής που σημαδεύεται από αμφιβολίες και δονείται από ένα προαίσθημα πόνων που αφορούν το μέλλον ή που μόλις έχουν βιωθεί...
Με το μαύρο κεφάλι γερμένο μπροστά βρίσκεται αυτή η μεσήλικη ωραία γυναίκα, γονυπετής, και ένας Χριστός ψυχομαχώντας απ’ το άτεγκτο ξύλο του την κοιτά με συμπόνια...