Το «Εθνικό Θέατρο» (ή «Βασιλικόν Θέατρον», όπως ονομαζόταν σε ορισμένες περιόδους) ανέπτυξε καθ’ όλη τη διάρκεια της λειτουργίας του έντονη και αξιόλογη δραστηριότητα αναφορικά με τις παραστάσεις της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, γεγονός που είχε ως συνέπεια τη δημιουργία ιδιαίτερης σκηνοθετικής και υποκριτικής «παράδοσης», τα ουσιαστικότερα γνωρίσματα της οποίας συνδέονταν με τη μεγαλόστομη εκφορά του λόγου, την ηχηρή και καθαρή άρθρωση (που έφτανε ωστόσο ενίοτε στα όρια της στομφώδους απαγγελίας), καθώς επίσης και τις υπερβολικές κινήσεις του άνω μέρους του σώματος, που έφταναν στα όρια της τυποποίησης...
Το «Εθνικό Θέατρο» (ή «Βασιλικόν Θέατρον», όπως ονομαζόταν σε ορισμένες περιόδους) ανέπτυξε καθ’ όλη τη διάρκεια της λειτουργίας του έντονη και αξιόλογη δραστηριότητα αναφορικά με τις παραστάσεις της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, γεγονός που είχε ως συνέπεια τη δημιουργία ιδιαίτερης σκηνοθετικής και υποκριτικής «παράδοσης», τα ουσιαστικότερα γνωρίσματα της οποίας συνδέονταν με τη μεγαλόστομη εκφορά του λόγου, την ηχηρή και καθαρή άρθρωση (που έφτανε ωστόσο ενίοτε στα όρια της στομφώδους απαγγελίας), καθώς επίσης και τις υπερβολικές κινήσεις του άνω μέρους του σώματος, που έφταναν στα όρια της τυποποίησης...
Παρακολουθώντας τη διαδρομή του ελληνικού έργου στην ελληνική σκηνή εντοπίζονται οι διαφορετικές του γενεαλογίες και εξετάζονται οι ιδιαίτερες ιστορικές, πολιτιστικές, και θεατρικές συνθήκες μέσα στις οποίες αναπτύσσεται και διαμορφώνεται ως ξεχωριστό είδος...
Η σύγχρονη ελληνική δραματουργία, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, πορεύεται προς ένα θέατρο ουσίας, μακριά από τη σαγηνευτική αναχώρηση και τους αληθοφανείς αντικατοπτρισμούς που παρέχουν εν δαψιλεία η τηλεοπτική και η ψηφιακή εικόνα...
Το βιβλίο –προϊόν συστηματικής έρευνας σε πρωτογενείς πηγές– έχει τον χαρακτήρα βιβλιογραφικού κριτικού οδηγού και χαρτογραφεί/τεκμηριώνει τις αποτυπώσεις του ομοερωτισμού στον χώρο της Τέχνης (γράμματα, θέατρο, κινηματογράφος, μουσική, εικαστικά, τηλεόραση), κατά τον εικοστό και εικοστό πρώτο αιώνα...
Στις 27 Φεβρουαρίου 1901, στο αρχαίο θέατρο του Διονύσου, ενώπιον λίγων επίλεκτων προσκεκλημένων, ο άρτι αφιχθείς εκ Βιέννης Κωνσταντίνος Χρηστομάνος διακήρυξε την ίδρυση ενός καλλιτεχνικού θεάτρου που θα ακολουθούσε τις σύγχρονες ευρωπαϊκές αντιλήψεις, τόσο σε επίπεδο πολιτικής δραματολογίου όσο και σκηνοθεσίας...
Η δίτομη έκδοση Ελληνική Βιβλιογραφία Θεατρικών Έργων, Διαλόγων και Μονολόγων 1900-1940 της Χρυσοθέμιδος Σταματοπούλου-Βασιλάκου, σε επιμέλεια του θεατρολόγου Πέτρου Βραχιώτη, είναι, ένα μνημειώδες έργο, αναφαίρετο βοήθημα και θεμελιώδες ερευνητικό εργαλείο της μελλοντικής Ελληνικής Θεατρολογίας...
Η δίτομη έκδοση "Ελληνική Βιβλιογραφία Θεατρικών Έργων, Διαλόγων και Μονολόγων 1900-1940" της Χρυσοθέμιδος Σταματοπούλου-Βασιλάκου, σε επιμέλεια του θεατρολόγου Πέτρου Βραχιώτη, είναι, ένα μνημειώδες έργο, αναφαίρετο βοήθημα και θεμελιώδες ερευνητικό εργαλείο της μελλοντικής Ελληνικής Θεατρολογίας...
Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά μετρά πάνω από 120 χρόνια λειτουργίας και συνεχίζει να αναπτύσσεται, με ακόμα μεγαλύτερη δυναμική, αποτελώντας σήμερα σημείο αναφοράς για τα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας...
Οι επτανήσιοι - ζακυνθινής καταγωγής - ηθοποιοί Διονύσιος Ταβουλάρης και Ευαγγελία Παρασκευοπούλου υπήρξαν από τους πρωτοπόρους του νεοελληνικού "σοβαρού" θεάτρου σε μια περίοδο έντονων ζυμώσεων όπως ο 19ος αιώνας....
Ο όρος "ρωμαίικος συβολισμός" επινοήθηκε από τον πολυσυζητημένο γλωσσικό αναμορφωτή Γιάννη Ψυχάρη στο γύρισμα του 19ου προς τον 20ό αιώνα, προκειμένου να δοθεί όνομα στο ορμητικό ρεύμα της εποχής για τη διασταύρωση εγχώριων λαϊκών παραδοσιακών στοιχείων και ευρωπαϊκών πρωτοποριακών αναζητήσεων κατά τη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας των Νεοελλήνων....