Ο Παναγιώτης Θωμά γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1981. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ. και του Holy Cross Greek Orthodox School of Theology (Μασαχουσέτη), από το οποίο απέκτησε τον τίτλο Master of Theology. Αναγορεύτηκε διδάκτορας του Αριστοτελείου μετά από έγκριση της διατριβής του επάνω στην έννοια του οικείου τόπου στο έργο των λογοτεχνών Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και Wendell Berry. Έχει διδάξει στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Frederick (2013-2018). Στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του αντίστοιχου Τμήματος στο Πανεπιστήμιο Κύπρου (2015-2017) και στην Αγγλική Σχολή Λευκωσίας (2012-2022). Είναι εκπαιδευτικός σε Δημόσια σχολεία της Κυπριακής Δημοκρατίας και ανήκει στο μητρώο εκπαιδευτών του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Κύπρου (2018 κ.ε.). Άρθρα και μελέτες του για τη σχέση της θεολογίας με τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα ελληνόφωνα και αγγλόφωνα επιστημονικά περιοδικά. Έχει μεταφράσει παραμύθια των Oscar Wilde και Selma Langerlof (Αρμός 2015-2015) και εκδώσει τα παραμύθια Δροσοσταλίδα (Ακτή 2012) και Η Χορωδία των Χριστουγέννων (Αρμός 2016). Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά Πόρφυρας και Το Κοράλλι και στον τόμο Memories of Yesterday (2018-2021). Τραγούδια σε στίχους του δημοσιεύονται σε δισκογραφικές εργασίες του Χρυσόστομου Σταμούλη και του Γιώργου Καλογήρου. (Πηγή: "Εκδόσεις Αρμός", 2022)
Εφοδιασμένος με μια στέρεα θεολογική όσο και φιλολογική σκευή, ο Παναγιώτης Θωμά κατορθώνει στο δοκίμιο αυτό, με τρόπο πυκνό και ακαριαίο, να παρουσιάσει τις ποικίλες συνιστώσες που διέπουν το αριστούργημα του Κάφκα και να οδηγήσει σιγά σιγά τη συζήτηση σε έναν γόνιμο προβληματισμό γύρω από φλέγοντα διαχρονικά ζητήματα, όπως η διαφορετικότητα και η απομόνωση που συχνά συνεπάγεται σ’ έναν κόσμο αυστηρώς «κανονικό», αλλά και η φθορά, η αρρώστια, το γήρας και ασφαλώς ο θάνατος...
Η περίπτωση Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και Wendell Berry, τους οποίους συνδέει ευφυώς ο Παναγιώτης Θωμά, δηλώνει ευρηματικά τη σημασία της εν χρόνω αυτογνωσίας του τόπου, μέσα σε ένα φως που "μας τυφλώνει λιγότερο", αν έχουμε ονειρευτεί ορατά αντικείμενα», όπως το λέει ποιητικά ο Νοβάλις....