Ο Γκονσάλο είναι ένας «κακός ποιητής» που ονειρεύεται μια μέρα να γίνει αληθινός ποιητής, αλλά κι ένας πατριός που συμπεριφέρεται σαν να είναι ο βιολογικός πατέρας του Βισέντε, ενός αγοριού εθισμένου στις γατοτροφές...
Αρκετό καιρό μετά τη ληστεία των εκατομμυρίων στο Εθνικό Νομισματοκοπείο της Ισπανίας και ενώ ο θόρυβος της πολύκροτης υπόθεσης έχει αρχίσει πια να καταλαγιάζει, ένα παράξενο δέμα παραδίδεται στον Χέρο Λαμάρκα την ημέρα που εκείνος μαζεύει τα τελευταία πράγματα
Αργεντινή, 1975. Δυο κρατούμενοι στο ίδιο κελί. Μια αλλόκοτη απόπειρα συμβίωσης ενός αντικαθεστωτικού και ενός ποινικού, που μόνο στο διεστραμμένο μυαλό κάποιου κυνηγού κεφαλών της τότε λανθάνουσας δικτατορίας θα μπορούσε να έχει κάποιο νόημα.
Η πορτογαλόφωνη ποιήτρια Γκλόρια Σοφία έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με το περιβάλλον του Πράσινου Ακρωτηρίου, κάτι το οποίο αναδεικνύεται στην ποίηση και τη μουσική της...
Τον Μάρτιο του 2020, μόλις τρεις μήνες πριν από το 12ο Φεστιβάλ ΛΕΑ, η πανδημία του κορονοϊού προκάλεσε, μεταξύ άλλων, τον κατ’ οίκον περιορισμό μας και τη μαζική αναστολή πολιτιστικών δραστηριοτήτων σε ολόκληρο τον κόσμο...
Η συλλογή αυτή, που στην αρχή την είχαμε φανταστεί αρκετά kinky (ως προς τη θεματολογία της), ξεκινά με το διήγημά του πρεσβύτερου της «ομάδας» και πρωτοεμφανιζόμενου στη χώρα μας Χοσέ Ομπεχέρο (για κάποια μέλη της ομάδας, το μοναδικό πραγματικά kinky αφήγημα της συλλογής)...
Ο Γουστάβο Αδόλφο Μπέκερ είναι, μαζί με τη Ροσαλία δε Κάστρο, ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος της μεταρομαντικής ποίησης στην Ισπανία, ένα λογοτεχνικό κίνημα του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα που χαρακτηρίζεται από μια προσωπική θεματική και από μια κατάλληλη εκφραστική απλότητα, απομακρυσμένη από τη ρητορική και την παραφορά του Ρομαντισμού...
Τα χαϊκού του Φερνάντο Πεσσόα, χαρακτηριστικά του πνεύματος αυτού του τόσο ιαπωνικού και τόσο οικουμενικού, συνάμα, ποιητικού είδους, αποκαλύπτουν μια «άλλη πτυχή» της πολύπλευρης λογοτεχνικής δραστηριότητας του μεγάλου Πορτογάλου… Μια πτυχή διόλου απροσδόκητη, πάντως, για τον ποιητή που, μέσω των περίφημων ετερωνύμων του, διακήρυσσε ότι κάθε σκέψη του ήταν «μια αίσθηση», καθώς σκεφτόταν «με τα μάτια και τ’ αυτιά», ή δήλωνε με αφοπλιστική απλότητα ότι «δεν υπάρχει», ακριβώς όπως ο ποιητής που συνθέτει χαϊκού δεν υφίσταται στα ποιήματά του...