«Μπορώ να συνοψίσω ολόκληρη τη συγγραφική μου θεωρία με μια φράση. Ένας συγγραφέας θα έπρεπε να γράφει για τους νέους της γενιάς του, τους κριτικούς της επόμενης, και τους δασκάλους του μέλλοντος».
Ό,τι ακούς, εδώ, καθώς πέφτουν τα μικρά, λεία βότσαλα, είναι ο ψίθυρος της χαμένης Ενότητας, που επιστρέφει σαν σύνθεση ή, ακόμη χειρότερα, σαν συναίρεση όλων των διαβαθμίσεων του λογοτεχνικού φάσματος....