Πόσες φορές έχεις φθάσει στο σημείο, όταν φροντίζεις τον άρρωστο γονιό σου, να αποζητάς ένα σημάδι ελπίδας πως όλα θα πάνε καλά, όταν μέσα σου γνωρίζεις πως δεν θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο;
Η νέα ποιητική συλλογή της Ευδοκίας Ζορπίδου αναφέρεται σε παλιρροϊκά κλειδωμένους ανθρώπους που δεν αποκαλύπτουν ποτέ τη σκοτεινή τους πλευρά, στην ειμαρμένη, αλλά και στην ελευθερία της βούλησης, σε «παρ'' ολίγον ενέργειες» και μετέωρα βήματα, σε ανθρώπους με χακί «δέρμα παραλλαγής, μακρινούς επισκέπτες της ζωής», αλλά και σε ανθρώπους που γεύονται το νέκταρ της, ταυτόχρονα όμως, διερωτώνται «κι όλα αυτά προς τι;», σε ανθρώπους που «στοχάζονται για τη ζωή και τον θάνατο», που θρηνούν για την απώλεια της ομορφιάς και της νεότητας...
[…] μα εσύ, πατέρα, γνώριζες πολύ καλά την παρελκυστική τακτική των ρινισμάτων που δεν τα βάζουνε κάτω παρά καλύπτονται προσεχτικά κάτω από τις επάλληλες στρώσεις της στάχτης και κει που δεν το περιμένεις ζωντανεύουν (εκεί να μένουν ζωντανά) κι αναδεύουν τα βάθη της ψυχής μας και χορεύουν έξαλλα μες στο καμίνι της ψυχής μας...
Τι συμβαίνει όταν ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με την αλήθεια, που πεισματικά αρνείται να παραδεχτεί; Πού μπορεί να οδηγήσει η απόγνωση; Τι γίνεται όταν η ψυχή παγώνει; Ο Λάμπρος και η Θάλεια θα μπορούσαν να είναι ένα συνηθισμένο ζευγάρι, αλλά δεν ήταν...