ΕΠΙΘΥΜΙΑ Η αγκαλιά της βροχής μουσκεύει τα δέντρα αλλά δεν ξέρουμε όταν τ αγγίζουμε αν είναι δικοί τους χυμοί που ξεχείλισαν και τρέχουνε ή δικοί μας Τ αγκαλιάζουμε όμως κι εμείς προσδοκώντας η υγρασία τους να περάσει στα χέρια μας να ποτίσει και το δικό μας κορμί κι από εκεί να κατέβει στα πόδια και σαν τους μυθικούς θεούς μαζί να ριζώσουμε στο χώμα....
Το γήπεδο αυτό που απόψε σε μια καλή στιγμή αντίκρισα ν απλώνεται μπροστά μου, σαν πράσινος ορίζοντας σε βάθος, θα μπορέσω άραγε να ξαναδώ με την ίδια όρεξη όπως όταν το χα πρωτοδεί; Το χωράφι εκείνο με το χορτάρι φουντωμένο και το παιδί που έτρεχε στην άκρη του να φτάσει εκεί όπου έδυε ο ήλιος, δίχως να το νοιάζει αν πληγώνει τα γόνατά του, επειδή σηκωνότανε ξανά και πάλι έτρεχε (γιατί του άρεσε να τρέχει μες στο μακρύ χωράφι με τα γόνατα γδαρμένα απ τις μολόχες που πάνω τους έπεφτε για να φτάσει ως εκεί που τέλειωνε το γήπεδο και βασίλευε ο ήλιος), άραγε θα μπορέσω να το ξαναδώ; [....
Μέσα από τη ποίηση αυτή που το πρώτο τεύχος της εμφανίστηκε πέρισυ με τίτλο "Συντροφιά" και τούτο είναι μόνο το δεύτερο, ο κόσμος ανακαλύπτεται και εμφανίζεται σαν κάτι πολύ απλό και αισθητό όπως είναι τα πράγματα και τα φυσικά φαινόμενα και ταυτόχρονα σαν κάτι το μυστικό και αναζητήσιμο πνευματικά το οποίο βρίσκεται στο βάθος του βιώματος του....