Τσακίζει τούτο το χέρι που γύρευα να πλύνει την κραυγή όμως εγώ σου φώναζα χτύπα με σάρκα χτύπα με, τα νύχια ακανόνιστα σα βράχια μυτερά θες να πονέσω, πού να χτυπήσεις μόνο ποιήματα ματώνουν τις ρωγμές πιο κάτω πέντε πέθαναν κοιμήσου μνήμη να φύγει ο πόνος απ το στέρνο όλα τα ρήμαξαν κοιμήσου...
Ήταν αρκετός καιρός τώρα που την είχε προσλάβει ως μόνιμη αντιγράφο, από φοιτήτρια της σχολής Καλών Τεχνών ακόμα, όταν την είχε συναντήσει τυχαία στην Εθνική Πινακοθήκη να ξεσηκώνει για εξάσκηση με απόλυτα πιστό τρόπο έναν πίνακα του Νικηφόρου Λύτρα που ήταν απ τους αγαπημένους του ζωγράφους, γιατί το πινέλο του, όπως έλεγε, ήταν βαφτισμένο στον ανθρώπινο ιδρώτα που μόνο το ελληνικό καλοκαίρι μπορεί να τον βγάλει τόσο καθαρό....