Ποιος τολμά να διαβάζει σήμερα Ποίηση; Και τι μπορεί να δώσει η Ποίηση σήμερα; Μπορούμε, άραγε, αυτό το σήμερα να το απομονώσουμε, μήπως δεν ίσχυε το ίδιο για την Ποίηση πάντοτε- τηρουμένων των αναλογιών-; Στα ίχνη των μεγάλων καινοτομιών που υπέβοσκαν ανατροπές, βρίσκονται τα σινιάλα των συγγραφέων και των ποιητών, των εξερευνητών και των οραματιστών, που με τη δύναμη της ολότητας οπλισμένοι, πάντα έξω από το πλαίσιο της δομημένης πραγματικότητας, παρέσυραν για πάντα τον ψυχισμό της ανθρωπότητας στους ορίζοντες του θαυμαστού και του απραγματοποίητου, του ανέφικτου και του αχαρτογράφητου....
"Επί των Υδάτων" Βαδίζοντας ο Θεός/ επί των υδάτων/ εσκέφθη το φως/ ένα φως που να χωρά/ τον αμνό και το φονιά/ Φάνηκαν οι δυο φονιάδες,/ είδαν το μικρό κορίτσι/ που έπαιζε κοντά στο κύμα/ Πέρασε ο ένας, το ξεκοίλιασε/ Πέρασε ο άλλος, είπε: κρίμα/ Και είπε ο Θεός:/ δε θέλω να βλέπω/ αυτό το φως/ Λησμόνησέ με/ όπως ο Θεός/ το ποίημα/ επί των υδάτων....
"Ομιλείτε χαμηλοφώνως" Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη τις αυταπάτες/ τώρα είναι η εποχή που πρέπει να προσέχουμε/ τις συνομιλίες μας και ιδιαίτερα/ κατά τις ώρες αιχμής/ Και δεν υπάρχει βέβαια κανενός είδους δημοκρατία/ πουθενά πόσο μάλλον στην ποίηση όπου/ την κάθε λέξη πριν ακόμα γραφτεί την έχει ήδη/ καθαρογράψει ο θάνατος....