Δε σας κρύβω, παιδιά, πως όταν έβλεπα, απέναντί μου, είκοσι παιδικά μάτια να με κοιτάζουν, έβλεπα μέσα σ αυτά, τη συνέχιση της ζωής, το θαύμα της ζωής, την ομορφιά της ζωής....
Στο χάνι, σύχναζε κι ένας γέρος ναυτικός που τον έλεγαν Κάρντο· μου είχε κάνει εντύπωση γιατί ήταν ο μόνος ναυτικός που δεν κακολογούσε τη θάλασσα, αλλά κάθε φορά που μιλούσε γι αυτήν θαρρείς μια αόρατη δύναμη τον συνέπαιρνε και έβαζε τέτοια ομορφιά, τέτοιο στόλισμα στα λόγια του που σε έκανε να την αγαπήσεις τη θάλασσα, να την αγαπήσει ακόμα κι αυτός που δεν ήξερε τι είναι πουλί, αστέρι, γυναίκα....