Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να συνοψιστούν το εύρος και το βάθος των ερωτημάτων που θέτει ο Michel Foucault στη διάλεξή του Τι είναι ένας συγγραφέας; (1969), από την περίληψη που έδωσε ο ίδιος, για να αναδείξει την αδιαφορία απέναντι στο υποκείμενο της γραφής ως αναγκαία προϋπόθεση για την εγγραφή της κριτικής ως ιστορικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων: 1) Το όνομα του συγγραφέα: η αντιμετώπισή του εν είδει καθορισμένης περιγραφής είναι ανέφικτη· αδυνατούμε, επίσης, να το αντιμετωπίσουμε ως ένα σύνηθες κύριο όνομα...
Η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τον ναρκισσισμό στο πλαίσιο της ψυχαναλυτικής θεωρίας αιτιολογεί την έκδοση αυτής της συλλογής άρθρων, που όλα στρέφονται γύρω από το συγκεκριμένο ερώτημα, ένα από τα πλέον αινιγματικά της ψυχανάλυσης...
Αυτό το κείμενο αντλεί από το έργο του Foucault και έχει ως στόχο να εμπνεύσει και να διαμορφώσει μια εννοιολογική έρευνα για τη σχέση μεταξύ της οικονομικής σκέψης, συγκεκριμένα αυτής που αφορά τις αγορές, και της σύγχρονης επιστήμης των υπολογιστών...
Πολλοί δεν θα ενδιαφερθούν γι΄΄ αυτό το βιβλίο λόγω της εκκωφαντικής εξειδίκευσης που χαρακτηρίζει την εποχή μας (και όλα αυτά πέρα από το περίπου σαφώς ορισμένο σύμπαν των «Καλών Τεχνών»): οι ειδικοί της φωτογραφίας διαβάζουν μόνο βιβλία για τη φωτογραφία, οι ειδικοί των κόμικς για τα κόμικς...
Αφορμή για το καθένα από τα πέντε κείμενα που δημοσιεύονται εδώ υπήρξε μια φράση του Εμίλ Σιοράν που τα διαπερνά: «υπάρχουν προνομιούχες στιγμές κατά τις οποίες η συνείδηση οξύνεται, αλλά δεν υπήρξε ποτέ τόση έλλειψη διαύγειας ώστε ο άνθρωπος να μην μπορεί να προσπελάσει τα ουσιώδη προβλήματα, γιατί η ιστορία είναι μια διηνεκής κρίση, ήτοι μια χρεωκοπία της αφέλειας»...
Το χρήμα ανήκει σε εκείνες τις δυνάμεις που η ιδιαιτερότητα τους συνίσταται ακριβώς στην έλλειψη ιδιαιτερότητας αλλά που, παρόλα αυτά, μπορούν να χρωματίσουν τη ζωή ποικιλότροπα, καθώς το απλώς και μόνο μορφικό, λειτουργικό και ποσοτικό στοιχείο στο οποίο συνίσταται ο τρόπος ύπαρξής τους έρχεται σε επαφή με ποιοτικά προσδιορισμένα περιεχόμενα και κατευθύνσεις ζωής, προορίζοντας και τα μεν και τις δε στη γένεση ποιοτικά νέων σχηματισμών...
Ένα παιδί φοβάται να βγει στον δρόμο, φοβάται τα άλογα, αυτά που κουβαλούν βαρύ φορτίο, φοβάται μην πέσουν κάτω και αρχίσουν να κλοτσούν με τα πόδια τους...
Ο Μισέλ Φουκώ είχε αναλάβει το σχέδιο μιας ιστορίας της σεξουαλικότητας ήδη από τη δεκαετία του ΄΄60, αφιερώνοντας κυρίως δύο παραδόσεις, ανέκδοτες μέχρι τώρα...
Ο εξαντλημένος, που δημοσιεύτηκε το 1992 και ανήκει στα τελευταία κείμενα του Deleuze, συνιστά ένα εκτενές και πυκνό σχόλιο στο έργο του Beckett και του σπινοζικού του χαρακτήρα, μέσω της διάκρισης μεταξύ της κούρασης και της εξάντλησης...