λες - να ψηλαφίσω απ’ την αρχή λες με δάχτυλα τους καρπούς να παραδώσω λες να παραδώσεις λέω μα κοίτα πώς έχει το πράμα ο χρόνος που ικέτεψες θα ’ρθεί και θα γελάσει θα ’ρθεί λες και θα ’ρθώ σού απαντά να ’ρθεί λες να ’ρθεί τικ τακ τικ τακ τικ τακ χέρια στους καρπούς μετράνε αδύναμα δάχτυλα σε φλέβες αδύναμες κι άσ’ τα λες ίδια κολυμπήθρα του Σιλωάμ χωράς; μπαίνεις δε χωράς; να περιμένεις τη σειρά σου -θα ’ρθεί καιρός λες που θα μετρήσουμε αλλιώς- χωράω (θα) λέω αλλά ένα κιλό χώμα είναι πιο βαρύ από ένα κιλό κρέας -είναι γνωστές οι επαναλήψεις του αίματος- πολύ αίμα λες να παραδοθώ λες να παραδοθείς λέω κι εγώ για τ’ αδύναμα δάχτυλα κομμένα όπως τα νύχια νύχτα που έκοβα νομίζοντας πως ωραιότερος θα γίνω γι’ αυτά θα λέω·...
Η επώδυνη ανασυγκρότηση της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης (1945-1946) και η καταγραφή των εμποδίων που συναντούσε η επανένταξη των Εβραίων στη συλλογικότητα της πόλης....
Σε μια μικρή και λησμονημένη από τον Θεό πόλη της Ουγγαρίας, χαμένη μέσα στην ομιχλώδη και παγωμένη λεκάνη των Καρπαθίων, πλανάται η απροσδιόριστη απειλή μιας επικείμενης καταστροφής....
ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΝΤΕΣΠΕΡΕ Αγαπημένε, όταν διαβάσεις το σημείωμα αυτό το μελάνι θα ’χει πια στεγνώσει, η ζάχαρη θα ’χει μουχλιάσει, ένα σύκο θα σαπίζει στο κρεβάτι....
ΣΥΛΛΟΓΙΖΟΜΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ Συλλογίζομαι αυτούς που αγαπούν τη λάμψη των ματιών όταν τους καθρεφτίζουν, το φως κάτω από βλέφαρα κλειστά και πίσω από τις γρίλιες τις κλειστές, τα μεσημέρια του καλοκαιριού και κείνα του βροχερού φθινοπώρου με τις κουρτίνες διάπλατα ανοιχτές· κι αγάπησα αυτούς που λάτρεψαν τη σπίθα των θλιμμένων ματιών, τις δυο ρυτίδες στο στόμα δίπλα, εκεί που γέλιο και θλίψη τρεμοπαίζουν σιωπηλά....
Με σοφές δόσεις απελπισίας και χιούμορ και με μια γραφή νευρώδη και πυκνή, ο Φίλιπ Ροθ δίνει μια φέτα ζωής από την πουριτανική Αμερική του 1950, καλώντας υπογείως στους συμπατριώτες του ν αναλογιστούν τι ιστορίες κρύβονται μέσα στα φέρετρα που καταφθάνουν σήμερα από άλλα πεδία, όπως του Ιράκ....