Τι ακριβώς συνέβη στις δεκαετίες ’70 και ‘80, σε μια Ελλάδα ιδεολογικά κλειστή, ακόμη διαιρεμένη ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον μαρξισμό, με την προέλαση των ανθρωπιστικών επιστημών και των νέων κατευθύνσεων της κριτικής; Τι ακριβώς συνέβη όταν τα διασταυρούμενα μηνύματα που εξέπεμπαν φορμαλιστές, στρουκτουραλιστές, σημειολόγοι, γλωσσολόγοι, επιστημολόγοι έφτασαν όλα μαζί, και τα βιβλία του Άουερμπαχ, του Λεβί-Στρος, του Σκλόφσκι, του Αντόρνο, του Μπένζαμιν, του Φουκώ, του Γιάκομπσον, του Λακάν, του Μπροντέλ, του Μπαρτ, του Μπάχτιν, και ούτω καθεξής, εισέβαλλαν στα βιβλιοπωλεία και στα μυαλά; Συνέβη αυτό που μοιραία έπρεπε να συμβεί σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών και των μελετητών αμέσως οικειοποιήθηκε με ζήλο τη μέθοδο των μαέστρων, αλλά σπάνια κατάφερε να εκφράσει εκείνο το ελάχιστο της δημιουργικότητας που ήταν αναγκαία για να τη ζωντανέψει...