Πάνω απ’ το δάσος τ’ άπαρτου βουνού, στον ουρανό, το ζευγάρι των αετών, σ’ ερωτική περιδίνηση φτερών, που αίφνης απλώνονται παντού, καθώς μακραίνουν οι λιανοί λαιμοί, ραμφίζουν το εγγύς μικρό άπειρο, πέφτουν της βαρύτητας οι ελιγμοί και οι λυγμοί λειώνουν στον πάπυρο, απαγορευμένες και τρομαγμένες ιδέες, απ’ αετίσιες ματιές σαγηνευμένες, καταχωρισμένες, αναγορευμένες μέσ’ από φωτιές ήλιων, που πυρπολούν ολόρθα δέντρα, στων κορυφογραμμών τ’ άλικα κέντρα, την κάθε δύση, που κυλά στο χώμα, σπορά ο Φώς, άγνωστο πώς, ακόμα....
"Η Δύση" Τρέχει ο ήλιος προς το πέλαγος / βαθιά, ολοπόρφυρος, ξαναμμένος· / ξωπίσω, του ζεφύρου ο σάλαγος, / τα συννεφάκια φέρνει θαμπωμένος, / στεφανωμένα από φωτοβόλο / λάμψη, που τη διαχέει η αχλύς, / σε ουρανή καθρέφτη, στιλπνό θόλο....
Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό ποιητικό έργο, αποτελούμενο από τρεις ενότητες ("Στις γειτονιές των αστεριών", "Βαρυτικές παρεκκλίσεις", "Στον ορυμαγδό των απωλειών"), με ένα σύνολο 40 συνθέσεων....