Τα επτά κέντρα ή τσάκρα, στις μελέτες και στους στοχασμούς μας, είναι παρμένα από την αρχαία ινδική διδασκαλία, στην οποία αποτελούν ένα βασικό πεδίο διαλογιστικής έρευνας...
Αυτός ο πρωτοποριακός οδηγός, που δημοσιεύτηκε το 1964, παραλληλίζει τη Θιβετιανή Βίβλο των Νεκρών –το ιερό κείμενο που πραγματεύεται την καθοδήγηση της ψυχής στη μεταθανάτια ζωή– με το υποκειμενικό πεδίο που διανύει κανείς στη διάρκεια μιας ψυχεδελικής συνεδρίας...
Στο βιβλίο τους «10 υλιστές φιλόσοφοι» των Georgy Fedorovich Alexandrov και Alexander Osipovich Makovelsky, οι καταξιωμένοι καθηγητές της Ακαδημίας Επιστημών της Ε...
Στο έργο του «Η φιλοσοφία της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας» ο Georgy Fedorovich Alexandrov, της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ εξετάζει την ιστορία της φιλοσοφίας από τη σκοπιά του ιστορικού υλισμού και με τα αντίστοιχα μεθοδολογικά εργαλεία, καταφέρνει μέσα σε λίγες σελίδες να παρουσιάσει ένα πανόραμα των βασικών φιλοσοφικών ρευμάτων και σχολών σκέψης στις αρχαίες ελληνικές κοινωνίες...
Πως μπορούμε να στοχαστούμε τη δημοκρατία σε μια κοσμική εποχή που ενστερνίζεται μια οντολογία χωρίς τίποτα το υπερβατικό; Ο Δημήτρης Βαρδουλάκης ξεκινά από την παρατήρηση ότι μια τέτοια οντολογία αντιμετωπίζει ανέκαθεν το πρόβλημα του να εξηγήσει πως μπορούμε να διαφοροποιήσουμε τις πράξεις...
Μπορεί να υπάρξει μια ιδανική πολιτεία, ένα σύγχρονο κράτος δικαίου; Έχει αξία να μελετήσει κανείς την πολιτική σκέψη του Πλάτωνος σήμερα; Μπορούμε διαβάζοντας τον Πλάτωνα να γίνουμε δικαιότεροι σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο; Στο βιβλίο αυτό –το δεύτερο της σειράς μετά τον Σωκράτη– συναντούμε τον Πλάτωνα στην Ακαδημία του, το πρώτο Πανεπιστήμιο στην ιστορία...
Ποιός είναι ο εαυτός και ποιός ο άλλος σε έναν κόσμο διαρκούς μετάβασης; Πώς διαθλάται σε σημαινόμενα, εν μέσω περιγραφής και μελέτης, η ίδια η απόπειρα ορισμού των φαινομένων; Κατά πόσο και με ποιούς τρόπους είναι δυνατόν να αντιληφθούμε τη ρευστότητα, το υποκείμενο, το σώμα, τον χωροχρόνο;
Το περιεχόμενο του βιβλίου είναι μια προσπάθεια για συστηματική, από λογική σκοπιά, έκφραση κάποιων επιμέρους συλλογισμών, των οποίων οι αιτίες δεν αποτελούν απαραίτητα ένα αυτοσυνεπές σύνολο...
«Τρεις φορές ο στοχασμός του Ντελέζ στρέφεται ειδικά στις παραστατικές τέχνες: στην εισαγωγή στο Διαφορά και επανάληψη, σε ένα δοκίμιο που συνοδεύει ένα θεατρικό κείμενο του Ιταλού σκηνοθέτη Καρμέλο Μπένε («Un manifeste de moins», στο Superpositions), και σε ένα ακόμη που τίθεται ως επίμετρο σε μια σειρά σύντομων έργων του Σάμιουελ Μπέκετ (Ο εξαντλημένος)...