Ο πρώτος αυτός τόμος συγκεντρώνει όλα τα κείμενα του Ζιλ Ντελέζ που δημοσιεύτηκαν στη Γαλλία και στο εξωτερικό από το 1953 μέχρι το 1974, από το Εμπειρισμός και υποκειμενικότητα, το πρώτο του έργο, μέχρι τις συζητήσεις που ακολούθησαν την εμφάνιση του Αντι-Οιδίποδα, που έγραψε μαζί με τον Φελίξ Γκουατταρί...
Το βιβλίο αυτό του μεγάλου Γερμανού κοινωνιολόγου και πολιτικού φιλοσόφου περιλαμβάνει συνολικά πέντε κείμενα, τρία σύντομα και δύο εκτενέστερα, τα οποία πραγματεύονται αφενός κρίσιμα ζητήματα της ευρωπαϊκής πολιτικής και αφετέρου σημαντικά ερωτήματα που αφορούν στη θεωρία της δημοκρατίας και την εύρυθμη λειτουργία της πολιτικής δημόσιας σφαίρας και του δημοκρατικού πολιτεύματος...
Τα δύο υπομνηματιζόμενα κείμενα, τα οποία φέρουν τον ίδιο τίτλο, συντάχθηκαν το 1924 και είναι τα πρώτα στα οποία ο Χάιντεγκερ παρουσιάζει το φιλοσοφικό πρόγραμμα του Είναι και χρόνος (1927), ενός έργου που σημάδεψε την πορεία της φιλοσοφικής σκέψης στον 20ό αιώνα...
Από τις τρεις "Κριτικές" του Kant που εθεμελίωσαν στα τέλη του 18ου αιώνα τη φιλοσοφική σκέψη σε νέες αρχές και άνοιξαν τους ορίζοντες για το μέγα κίνημα του Γερμανικού Ιδεαλισμού,
ΣΤΙΣ 18 ΙΟΥΛΙΟΥ 1962 ο εβδομηντατριάχρονος πλέον Μάρτιν Χάιντεγκερ δίνει μία διάλεξη με τίτλο «Παραδοσιακή γλώσσα και τεχνική γλώσσα» ενώπιον ενός μάλλον ασυνήθιστου κοινού, σε μία επαρχιακή δημόσια ακαδημία μετεκπαίδευσης για καθηγητές επαγγελματικών σχολείων...
Ποια είναι άραγε η μεταβολή την οποία –σύμφωνα με τον Μάρτιν Χάιντεγκερ– υφίσταται η αρχαία ελληνική σκέψη κατά τη μετάφρασή της, αρχικά, στη γλώσσα και τον κόσμο των Ρωμαίων, αλλά και στις νεότερες γλώσσες; Πρόκειται πράγματι για μιαν αλλοίωση, η οποία δεν μας επιτρέπει πια την πρόσβαση στην αυθεντική σημασία των κεντρικών εννοιών του αρχαιοελληνικού στοχασμού; Με αφορμή το ανωτέρω ερώτημα που θέτει ο Μάρτιν Χάιντεγκερ, η πραγματεία αυτή εξετάζει συστηματικά και κριτικά το πώς ο Γερμανός φιλόσοφος μεταφράζει κείμενα και όρους της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας, αλλά και τις θέσεις του για τη μετάφραση εν γένει...
Ένα από τα φιλοσοφικά αριστουργήματα του περασμένου αιώνα, που εξάσκησαν τη μεγαλύτερη επίδραση στο νεώτερο πνεύμα, στην ίδια τη ζωή ακόμα, και που αληθινά πρόσθεσαν νέα κριτήρια στα προηγούμενα και νέες αξίες, ακόμα και νέα συναισθήματα, στάθηκε το Έτσι μίληαεν ο Ζαρατούστρα του Φρειδερίκου Νίτσε...
Το κείμενο αυτό, που γεννήθηκε πριν από 40 περίπου χρόνια, είναι ένα κλειστό αυτοαναφορικό και αυτοποιητικό σύστημα (με την έννοια που δίνουν στον όρο οι Ματουράνα και Βαρέλα) φαντασιακών ροών —ήχων (φθόγγων, φωνημάτων και ακουστικών εικόνων) και σιωπών, τουτέστιν συνειδητών και ασυνειδήτων σκέψεων, εικόνων και αισθήσεων— , το οποίο θέτει τους προσίδιους νόμους λειτουργίας και, από την άποψη αυτή, συνιστά μία οργανική ολότητα, μολονότι, ως δομή, είναι σε διαρκή αλληλεπίδραση με το περιβάλλον του και χρησιμοποιεί ποικίλα αλλότρια και, εν πολλοίς, ετερόκλητα υλικά χωρίς, εν τούτοις, να διακινδυνεύει την ενότητά του...