Το βιβλίο αυτό είναι ένα πολιτικό-φιλοσοφικό δοκίμιο που διερευνά τη διάσταση της "μετά θάνατον ζωής" από την πλευρά της ζωής: πώς δηλαδή το παρελθόν εμπλέκεται στη ζωή, τη νοηματοδοτεί και την ενδυναμώνει...
Ο κινητήρας, ο άξονας, ο λόγος ύπαρξης αυτού του βιβλίου είναι η γυναίκα. Η γυναίκα ως "κλειδί του παραδείσου". Ή μήπως της "κόλασης", όπως θα αντιτείνουν κάποιοι; Ας πούμε καλύτερα ως "το άλλο μισό του ουρανού", για να συνεννοηθούμε. Η γυναίκα ως σύντροφος ζωής, ως μάνα, ως κόρη, ως ερωμένη... Ως όνειρο, ως εφιάλτης, ως σύμβολο, ως παρακίνηση, ως απογοήτευση, ως πόθος, ως έλλειψη, ως πίστη, ως αφοσίωση, ως απαντοχή....
Τι θα συμβεί λοιπόν όταν έρθει η ώρα να βγουν οι μάσκες; Αν τα πρόσωπα που θα φανερωθούν είναι άλλα από αυτά που κρύφτηκαν μέσα στη ζάλη του χορού; Και τι μπορεί αυτό να σημαίνει; Τι γίνεται σ’ ένα λούνα παρκ με ξύλινα ζωάκια και μαγνητοφωνημένες φωνές όταν κελαηδήσει ένα αληθινό πουλί;...
Μετέωρο ανάμεσα στη μικροαστική φρίκη και τη γλυκόπικρη νοσταλγία, αποτίει φόρο τιμής σε όλες τις φυλές του παραλόγου: νεόπλουτοι και πεθερές, νύφες με προίκα ή χωρίς προίκα, άσπονδα σόγια, γαμπροί με πτυχίο, ομοφυλόφιλοι οικογενειάρχες και υπάλληλοι με ανεξιχνίαστους χαρτοφύλακες παρουσιάζονται με οξυδέρκεια αλλά χωρίς μίσος....
Ενώ η Ελλάδα μαστίζεται από μία πρωτοφανή κρίση και οι άνθρωποι αρχίζουν να φοβούνται στ αλήθεια μήπως κατρακυλήσουν από τον παράδεισο της μικρομεσαίας ευημερίας στην κόλαση της φτώχειας, μια Νέα Μεγάλη Ιδέα σκάει ξαφνικά και διαδίδεται σαν τη σπίθα που βάζει φωτιά στον ξερό κάμπο: για να ξανάρθουν τα λεφτά, οι Έλληνες θα γκρεμίσουν τα σπίτια και τα μαγαζιά τους, τις εκκλησίες και τα γήπεδα, πρώτα στην Αθήνα κι έπειτα σε ολόκληρη τη χώρα, για να τα ξαναχτίσουν από την αρχή - όπως έγινε μετά τον Πόλεμο! Η Νέα Μεγάλη Ιδέα γίνεται προεκλογικό σύνθημα, εμπλέκεται σε ενδοκυβερνητικές ραδιουργίες, φτιάχνει και χαλάει καριέρες, ανοίγει και κλείνει πόρτες σε ξένους επιχειρηματικούς ομίλους....