«Τρεις φορές ο στοχασμός του Ντελέζ στρέφεται ειδικά στις παραστατικές τέχνες: στην εισαγωγή στο Διαφορά και επανάληψη, σε ένα δοκίμιο που συνοδεύει ένα θεατρικό κείμενο του Ιταλού σκηνοθέτη Καρμέλο Μπένε («Un manifeste de moins», στο Superpositions), και σε ένα ακόμη που τίθεται ως επίμετρο σε μια σειρά σύντομων έργων του Σάμιουελ Μπέκετ (Ο εξαντλημένος)...
Το 2021 ήταν η διακοσιοστή επέτειος της ελληνικής επανάστασης, η οποία, όπως και η εκατοστή, δεν εορτάστηκε όπως έπρεπε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού...
«Εδώ και περισσότερο από είκοσι χρόνια που γράφω θεατρικά έργα, μου φαίνεται πως πάντα το σκεφτόμουν αυτό λίγο ή πολύ, παρόλο που δεν το διατύπωνα πάντα με τόσο επιγραμματικό τρόπο (κάτι για το οποίο ζητώ συγγνώμη από εκείνους που με άκουσαν μερικές φορές να ρητορεύω επί μακρόν κατά το διάστημα αυτών των είκοσι-τριών χρόνων...
Το βιβλίο αυτό είναι ένα εργαλείο σκηνικής πρακτικής το οποίο απευθύνεται στους ανθρώπους του θεάτρου: ηθοποιούς, σκηνοθέτες, φοιτητές και καθηγητές πανεπιστημιακών τμημάτων θεάτρου, σπουδαστές και καθηγητές δραματικών σχολών ή σχολών σκηνοθεσίας...
Comme il a déjà été mentionné, l’originalité de ce travail réside dans la théorie linguistique, la pragmatique, que nous avons appliquée sur ce dramaturge privilégié pour son style marivaudien, plein d’inférences...
Ο Δημήτρης Δημητριάδης (γεννημένος το 1944 στη Θεσσαλονίκη) είναι χωρίς άλλο μία από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου: πολυσχιδής λογοτέχνης σε όλα τα είδη, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, στοχαστής και σχολιαστής του πνευματικού βίου και των πολιτισμικών γεγονότων, από τους πολυγραφότερους λογοτέχνες και δραματουργούς, ο οποίος παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και εξαιτίας της ασύμμετρης πρόσληψης των έργων του, καθώς μόλις μετά το millenium αποκτά μια κάπως μονιμότερη σχέση με τη θεατρική σκηνή...
Πολλοί υποστηρίζουν ότι η υποκριτική τέχνη δεν μπορεί να μπει σε πλαίσια και κανόνες και ότι περισσότερο αποτελεί ένα έμφυτο ταλέντο ορισμένων ανθρώπων...
Η παρούσα μελέτη έχει ως σκοπό, σε ένα πρώτο στάδιο, να καλύψει ένα κενό της διεπιστημονικής έρευνας στον τομέα της θεατρολογίας και πιο συγκεκριμένα, σε αυτόν της ιστορίας των εικαστικών τεχνών και της σκηνοθεσίας στο είδος της commedia dell’arte, καθώς και της επιρροής της από το αρχαίο ελληνικό και ρωμαϊκό θέατρο, καταθέτοντας συγκριτολογικά τεκμήρια αναφορικά με τα προσωπεία και, κυρίως, με τους τυποποιημένους θεατρικούς ρόλους που αγγίζουν τα χρονικά όρια του 18ου και του 20ού αιώνα...
Τι είναι το «θέατρο του πραγματικού»; Γιατί ως τάση δυναμώνει σε περιόδους κρίσης; Ποιες οι επιστημολογικές και μεθοδολογικές συγγένειές του με πεδία όπως η δημοσιογραφία και οι κοινωνικές επιστήμες;