Ξεκινώντας από μια φυσική κίνηση, την επαφή του ποδιού με το έδαφος, πυροδοτείται μια διαδικασία που ακυρώνει τις αισθήσεις όπως τις βιώνουμε ως άνθρωποι ή, μάλλον, τις μεταθέτει μέσα από ένα υποθετικό ταξίδι διαδοχικών εαυτών με έναν κοινό παρονομαστή: η μορφή αφορά σε απαραίτητα στοιχεία της καθημερινότητας, επιτεύγματα της ανθρώπινης διάνοιας και πράξης, προϊόντα με αξία χρηστική και σημασία πέραν της ενσυνείδητης επαφής μας με αυτά....
Τι συμβαίνει όταν ένα από τα εκατοντάδες παιδιά, μακριά από κάθε τι ανθρώπινο, εκπνεύσει εξουθενωμένο σε κάποιο αμπάρι ή σωριαστεί πάνω στις σανίδες του καταστρώματος; Αυτή η απορία κι η ζοφερή εικόνα έδωσε μορφή στη Λυδία, στη φωτορεπόρτερ που επιστρέφει ξανά και ξανά στον «τόπο του εγκλήματος» και, ψάχνοντας να διαλευκάνει ως το βυθό, εξαφανίζεται, στοιχειώνοντας με την απουσία της τους χαρακτήρες του έργου, τους αγαπημένους της που έχουν μείνει πίσω....
είπε ότι πλήττει ακόμη και να τη συντρίψει και την αφήνει να χτυπιέται στα γυάλινα τοιχώματα μιας παρεξήγησης να σιγοκαίγεται στην αμφιβολία ο πιο γρήγορος τρόπος να μαραθεί ένα πλάσμα είναι η αναμονή απαρίθμηση προσδοκιών σε ένα δωμάτιο με μια σκιά που παραμορφώνει τα όνειρα εκείνη δεν είχε ανθρώπινη μοίρα πριν τον συναντήσει ένιωθε πλήρης στη σιωπή θαύμαζε τους κύκνους που γλιστρώντας με αξιοπρέπεια τραγουδάνε παθιασμένα κι ανυπόφορα έστω και την τελευταία στιγμή τη μέρα που θα τραγουδήσει εκείνη κανένας από τους δυο τους δεν θα υπάρχει πια...