Η αφήγηση ανάμεσα στους στίχους αποκαλύπτει μια σειρά από συνειρμούς: η ταυτότητα του προσώπου, η συγκινησιακή ένταση και ο επιχρωματισμός του τώρα για τα μελλούμενα, το ανεστραμμένο γεγονός ως ωφέλιμο σημάδι, η αίσθηση του έρωτα έναντι της τριβής με την καθημερινότητα....
Απολαμβάνω αυτό το ταξίδι -το τόσο δύσκολο μα αναγκαίο - και συνεχίζω, μέσ από κύματα αφρισμένα, φαράγγια και φοίνικες, άμμο που με μαστιγώνει, μανιασμένο αέρα που βουίζει στ αυτιά και με κάνει να ξεχνώ, ό,τι πρέπει να ξεχάσω, χαράδρες, χωματόδρομους και σύννεφα σκόνης, που κρύβουν το δρόμο μου κι απελευθερώνουν το ένστικτο, γκρεμούς και μονοπάτια αόρατα, που μόνο λίγοι μπορούν να διακρίνουν και να διαβούν, όσο κι αν λαχταρούν να μ ακολουθήσουν....