“καθώς επάγεται, συνεχώς αναπόφευκτα αλληλοδιαδόχως και τελεολογικά ‘λεπτοειρωνικώς’, η μετακύλιση sinόλων των πιθανών εκδόχων μετα-στιγμών μας και αναπάντεχα καθίσταται πλέον σαφές, το του ‘Ψευδούς Εαυτού’ ημών ετοιμόρροπο ικρίωμα, τότε αχνοφαίνεται, περίπου πανηγυρικά, στο αδιόρατο καρδιακό βάθος, το αυτοπαραδεκτικό χοϊκό /’χΑΩτικό’ refrain, “δ Ε Ν”...