Όσο περισσότερο το κυρίαρχο κοινωνικό σύστημα βυθίζεται παντού, σε πλανητική κλίμακα, σε μια ολόπλευρη και ασταμάτητα αυξανόμενη κρίση, με τη ραγδαία φτωχοποίηση της πλειονότητας του πληθυσμού, με την πείνα, τα πολεμικά σφαγεία, τους εθνικισμούς, τους ρατσισμούς, τα ακροδεξιά μορφώματα, που παίρνουν το πάνω χέρι σε όλο και πιο πολλές χώρες, και με τα μεταναστευτικά και προσφυγικά κύματα εκατομμυρίων να επιχειρούν να διασχίσουν σύνορα, που είναι παντού όλο και πιο κλειστά, τόσο περισσότερο οι συνέπειες αυτών των κοινωνικών συνθηκών στην ψυχική υγεία (πόσο μάλλον στην ίδια τη ζωή) των πλατιών λαϊκών στρωμάτων έρχονται να επιβεβαιώσουν, σε αντιδιαστολή με τον μονόδρομο του βιολογικού αναγωγισμού, την από μακρού διαπιστωμένη κοινωνική αιτιότητα, τον ποικιλότροπο και κομβικής σημασίας ρόλο της για τα περισσότερα προβλήματα ψυχικής υγείας...
Είναι αυτό το ψηλό κτήριο ένας φανταστικός τόπος, ένας χώρος για όλους ή µήπως ο λόγος που θα γίνουµε εχθροί; Δύο αλεπούδες συζητούν γύρω από το ζήτηµα του Πύργου...
1975. Σε μία από τις κορυφές των ελβετικών Άλπεων, εξαιρετικά δύσκολης στην αναρρίχησή της, το σαλέ του μεγιστάνα του γερμανικού Τύπου Άξελ Σεζάρ Σπρίνγκερ τυλίγεται στις φλόγες μέσα στη νύχτα.
Βενετία, 1569. Ένα μπουμπουνητό συγκλονίζει τη νύχτα, ο ουρανός είναι κόκκινος και επικρέμαται απειλητικά πάνω από τη λιμνοθάλασσα: είναι η πυριτιδαποθήκη και το Νεώριο που καίγονται – το κυνήγι για τον ένοχο αρχίζει.
Το βιβλίο επιχειρεί μια διαφορετική τοιχογραφία των πρώτων τριάντα χρόνων της Γ΄ Γαλλικής Δημοκρατίας, εστιάζοντας στην ανασυγκρότηση και στον τρόπο λειτουργίας της Αστυνομίας του Παρισιού μετά την Παρισινή Κομμούνα...
Πέντε χρόνια μετά το Μια φυσιολογική ζωή, ο Βασίλης Παλαιοκώστας επανέρχεται. Αυτή τη φορά με ένα βιβλίο που μιλάει για τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια – χρόνια που τον σημάδεψαν και σχημάτισαν, εν πολλοίς, τον χαρακτήρα του.
Στην εξώπορτα βγάζει τα ποδονάρια και τα γάντια, τα χώνει με τα σκουπίδια, την κοιτώ να φοράει τα παπούτσια που είχε αφήσει στο χαλάκι, σκέφτομαι θα πάγωσαν οι σόλες, Γενάρης, θα περπατήσει κάμποσο μέχρι να ζεσταθεί, πονεμένη γυναίκα...
Στις 20 Νοεμβρίου 1936 ένας άνθρωπος πέθανε και ένας μύθος γεννήθηκε: o Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, ο μηχανικός, ο αναρχικός πιστολέρο, ο απαλλοτριωτής τραπεζών, ο χαρισματικός συνδικαλιστής, ο πολιτοφύλακας της αντιφασιστικής Βαρκελώνης...
Θα σου πούμε εμείς πώς πήγε. Εμείς που ήμασταν στην Πλατεία της Επανάστασης. Κάποιος άλλος θα σας το έλεγε –και ίσως σας το έχει ήδη πει– πόσο καλοί είναι όλοι, δηλαδή με τη γνώση που υπάρχει εκ των υστέρων,