Αναζητώντας κανείς τις ιστορικές ρίζες της ηθικής χορτοφαγίας ανακαλύπτει ένα λαμπρό κείμενο της ελληνικής γραμματείας, το κείμενο που κρατάτε στα χέρια σας...
Ο Πλωτίνος (204-270 μ.X. ), ο ιδρυτής του νεοπλατωνισμού, υπήρξε ο σπουδαιότερος εκπρόσωπος της ελληνικής φιλοσοφίας κατά την περίοδο της ύστερης αρχαιότητας. Γεννήθηκε και σπούδασε στην Αίγυπτο, δίδαξε όμως κυρίως στη Ρώμη, όπου συνέγραψε και δημοσίευσε μια εκτενή σειρά πραγματειών. Το "Περί του Πλωτίνου Βίου" και της τάξεως των βιβλίων αυτού, γραμμένο από έναν από τους σημαντικότερους μαθητές του, εκτός από αξιόπιστη περιγραφή της ζωής του και του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο έδρασε, αποτελεί και εισαγωγή στο φιλοσοφικό του έργο. Ως τέτοια άλλωστε προτάχθηκε από τον Πορφύριο στη μνημειώδη έκδοσή του των "Εννεάδων", των «απάντων» δηλαδή του Πλωτίνου διατεταγμένων με συστηματικό τρόπο, ώστε να αποτελέσουν ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα της αρχαιοελληνικής φιλοσοφικής γραμματείας.-...
-...Το βιβλίον αυτό αποτελεί ένα από τα κύρια σωζόμενα έργα της θρησκευτικής Νεοπλατωνικής παραδόσεως και γέμει Μυστηριακών και απορρήτων αληθειών αι οποίαι και αναλύονται λεπτομερώς.
Ο Πυθαγόρας δεν άφησε κανένα γραπτό έργο. Ονόμαζε τον εαυτό του όχι σοφό αλλά φιλόσοφο. Η φιλοσοφική του αρχή ήταν ότι οι αριθμοί αποτελούν την ουσία των όντων, όχι όμως οι συγκεκριμένοι, αλλ΄ η συμβολική έννοια των αριθμών, από τους οποίους μερικούς θεωρεί ιερούς.