«Πυκνά, μολυβένια σύννεφα μαζεύονται πάνω από το ποτάμι που αρχίζει κι αυτό ν’ αλλάζει όψη, να σκουραίνει και να σκοτεινιάζει, να ενώνεται με τις γκρίζες σκιές των δέντρων και τις γκρίζες στέγες των σπιτιών που βρίσκονται σιμά στην όχθη∙ ακινητεί ο χρόνος! Ένα τοπίο άγριο και τρικυμισμένο σαν μια τοπιογραφία απ’ εκείνες που ζωγράφιζε ο Βαν Γκογκ όταν άρχισε η ταραχή και η τρικυμία στο δικό του μυαλό! Ύστερα τα μολυβένια σύννεφα ανοίγουν, γίνονται ευλογημένο νερό...
Η φυγή φαίνεται πως την απελευθερώνει, την αποδεσμεύει από στεγανά και καλούπια κι έτσι "λυτρωμένη" μπορεί τώρα να πετάξει μακριά και να ζήσει το όνειρό της....