Ο Κοσμάς Χαρπαντίδης γεννήθηκε το 1959 στο Κάτω Νευροκόπι Δράμας. Σπούδασε νομικά και σήμερα ζει στην Καβάλα. Έχει κατοικήσει, κατά καιρούς, και σε άλλες πόλεις του βορρά. Δικηγορεί από το 1986. Εμφανίστηκε το 1993 με τα αφηγήματα "Μανία πόλεως" (εκδόσεις Επικαιρότητα) και στη συνέχεια το 1995 με τα διηγήματα "Οι εξοχές των νεκρών" (εκδόσεις Νεφέλη). Συνεργάστηκε στην έκδοση του λογοτεχνικού περιοδικού "Υπόστεγο". Το 1997 έγραψε το "Ταξίδι με θέα τη θάλασσα", ένα ανθολόγιο λογοτεχνικών κειμένων για την Καβάλα σε μορφή θεατρικού αναλογίου.
Ποιοι αποτυγχάνουν στη ζωή; Οι νεότεροι εξαιτίας της απειρίας τους ή οι μεγαλύτεροι από τη ζάλη των εμπειριών τους; Κι αν η αποτυχία είναι ταυτισμένη με τη ζωή σου και αποτυγχάνεις ακόμη κι εκεί που δεν το περιμένεις, τότε ποιος ο σκοπός να επιμένεις; Μήπως γιατί πίσω από κάθε αποτυχία κρύβεται το δράμα της ποιότητας; Η αποτυχία είναι το δηλητήριο των ικανών, τους στερεώνει, για να την περιγράψουν σε δεκαεννιά αφηγήσεις ζωής, δίνοντας το σύνθημα για νέες εκκινήσεις, αφού συχνά η αποτυχία δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή μιας έκπληξης...
Στη βόρεια μεθοριακή γραμμή, δίπλα στα "λασπωμένα χιλιόμετρα" που περπατούν οι πρόσφυγες διασχίζοντας τα Βαλκάνια με προορισμό την κεντρική Ευρώπη, δρουν τα μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης "Σπαρτιατική Λάβρυς"....
Πώς ν αντέξεις; Ερώτημα επίκαιρο, και όχι μόνο σε περιόδους κρίσης, καθώς αφορά τη θέση μας απέναντι στους άλλους, τις δύσκολες προσωπικές σχέσεις, τα κενά και τις ελλείψεις όλων μας....
Το γεγονός ότι η Καβάλα, από την αρχαιότητα κιόλας, ήταν ένα σημαντικό λιμάνι, συνέβαλε ώστε να γίνει υποδοχέας πολλών και διαφορετικών ομάδων και φυλών, η κάθε μία από τις οποίες έβαλε το δικό της λιθαράκι στο "χτίσιμο" ενός ξεχωριστού πολιτισμού που έχει τις ρίζες του εξίσου στην Ευρώπη και στην Ανατολή....
Καθηλωμένος σε ζωή σπιρτόκουτου, με το ρόλο κουβαλητή άντρα να μην τον ευχαριστεί, ο ήρωας οξειδώνεται από την κλειστή ζωή του, με τις πολλαπλές υποχρεώσεις και το σκοτωμένο ορμέμφυτο....
Όλοι οι ήρωες του βιβλίου που κινούνται και δρουν στη σημερινή πολυεθνική πλέον Ελλάδα είναι προικισμένοι με το έκτο δάχτυλο, την ιδιοτυπία που άλλοτε φωνάζει κι άλλοτε κρύβεται βαθιά μέσα τους....
Τι μένει από μια πολιτεία που βυθίζεται στη μνήμη και αναζητά το πρόσωπό της; Τι διασώζεται από την ώχρα των αρχοντικών της και τη μυρωδιά του καπνού; Αναζητώντας την πόλη, ο αφηγητής αντιλαμβάνεται το σώμα του να γίνεται οθόνη, όπου προβάλλονται οι εικόνες των κτιρίων της, τα πλήθη των εξόριστων και των προσφύγων, ο ιός της κόκκινης φλόγας, τα φλεγόμενα δολάρια των αριστοκρατών και το πιάνο στη θάλασσα χάριν παιδειάς, η σιωπή των πέτρινων χρόνων και οι τρελοί χοροί στο Φαληρικόν....