Ο Najwan Darwish γεννήθηκε το 1978, στην Ιερουσαλήµ. Το περιοδικό The New York Review of Books τον έχει περιγράψει ως έναν από τους σηµαντικότερους αραβόφωνους ποιητές της γενιάς του. Το 2014, η συλλογή του ∆εν έχουµε τίποτα πια να χάσουµε συµπεριλήφθηκε στα καλύτερα έργα του έτους ενώ στο Φεστιβάλ Ποίησης Hay της Βηρυτού, το 2009, ανακηρύχθηκε ένας από τους σηµαντικότερους άραβες δηµιουργούς κάτω των σαράντα ετών. Το έργο του έχει µεταφραστεί σε περισσότερες από 20 γλώσσες. Εκτός από εξέχων ποιητής, ο Darwish είναι κορυφαίος πολιτιστικός συντάκτης στον αραβικό κόσµο και έχει διαδραµατίσει σηµαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της αραβικής πολιτιστικής δηµοσιογραφίας, συνιδρύοντας ανεξάρτητα περιoδικά λογοτεχνίας και δηµιουργώντας προγράµµατα µέσων ενηµέρωσης, πολιτισµού και τέχνης για την Παλαιστίνη. Μαζί µε τον αείµνηστο παλαιστίνιο ποιητή Mahmoud Darwish υπήρξε λογοτεχνικός σύµβουλος του Παλαιστινιακού Πολιτιστικού Έτους στο Βέλγιο (2007-2008) για την Παλαιστίνη, καθώς και λογοτεχνικός σύµβουλος στο Palestine Festival of Literature (PalFest) πριν τον πόλεµο που ξέσπασε το 2023. Στο ενεργητικό του υπάρχουν περισσότερες από 13 συλλογές. Ποιήµατά του κυκλοφορούν στην Κύπρο σε συλλογή µε τίτλο ∆ίχως και µετάφραση από τα αραβικά της Πέρσας Κουµούτση. (Πηγή: "Νίκας / Ελληνική Παιδεία Α.Ε.", 2024)
ΔΕΝ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ Ξεκούρασε το κεφάλι σου πάνω στο στήθος μου κι άκου πώς συσσωρεύονται τα ερείπια πίσω απ’ τη σχολή του Σαλαδίνου, άκου τα θαμμένα σπίτια της Λίφτα άκου τον κατεστραμμένο μύλο, τα παιδιά που μαθαίνουν ανάγνωση στο ισόγειο του τζαμιού, άκου να σβήνουν τα φώτα για τελευταία φορά στα ψηλά μπαλκόνια της Κοιλάδας του Σταυρού, άκου το πλήθος που σέρνει τα πόδια του, άκου πώς επιστρέφει, άκου πώς παραρίχνουν τα σώματα, άκου πώς ψιθυρίζουν στο βάθος της Θάλασσας της Γαλιλαίας, άκου όπως ένα ψάρι στην Κολυμβήθρα που επιτηρείται από έναν άγγελο, άκου τις ιστορίες των ντόπιων που έχουν κεντηθεί σαν καφίγιες μες στα ποιήματα, άκου τους θρήνους των τραγουδιστριών καθώς γερνάνε, όχι όμως και οι φωνές τους, άκου τα βήματα των γυναικών της Ναζαρέτ που διασχίζουν τον αγρό, άκου το τραγούδι του καμηλιέρη που δεν σταματά να με βασανίζει γιατί πάντα καταλήγει να φεύγει...
∆εν έχω πατρίδα να επιστρέψω Από ποια πατρίδα να εξοριστώ; ∆έντρο που οι ρίζες του βρέχονται Στο νερό του ποταµού Που όλο τρέχει Αν σταµατήσει, θα πεθάνει Κι αν δεν σταµατήσει, πάλι θα πεθάνει...