Σε κάθε στάση πιο κοντά το άγνωστο το τέρμα Μα να προλάβω μια στιγμή στο χώμα να πατήσω Στο πευκοδάσος να χωθώ χωρίς να με προσέξουν "Μην ξεχαστείς", μου γράφουνε οι βελόνες μες στο δέρμα Σ’ αναπολήσεις παιδικές που φέρνει η μυρωδιά τους Κένταυρους που θαυμάζουνε το γάβγισμα της φώκιας Κουκουναριές που τρίζουνε και ρίχνουνε το μάννα "Βιάσου", φωνάζει ο κότσυφας και κρύβεται στους βάτους Γι’ άλλη δουλειά σας ήθελα, πεύκα μου αγαπημένα Θα βάλω στη ρητίνη σας τον φόβο του θανάτου Κι εσείς φροντίστε να γενεί κόκκινο κεχριμπάρι Που θα το βρούνε πλάσματα από γυαλί βγαλμένα Κι εκεί μαζί με βάτραχους, σκαθάρια και σκουπίδια Θα βρούνε και τον φόβο μου κι ίσως να καταλάβουν Τι έκανε τον άνθρωπο να κουβαλά μια θλίψη Τον λόγο που δεν δάμασαν της μουσικής τα φίδια...
Πόσο παραμορφώνει ένας παλιός καθρέφτης; Πόσο αλλοιωμένες αντανακλά τις θεωρίες του Δαρβίνου σήμερα; Πόσο καλά αντιλαμβανόμαστε την εξελικτική θεωρία κοιτώντας την στον καθρέφτη του σπουδαίου επιστήμονα; Μήπως η δυσκολία που συναντά πολύς κόσμος να αποδεχθεί την εξελικτική θεωρία έχει σχέση και με εσφαλμένους τρόπους κατανόησής της; Πόσο καλά γνωρίζουμε τι λέει η σύγχρονη εξελικτική βιολογία; Πόσο διαφέρουν αυτά που λέει από τη δαρβινική θεωρία; Είναι η εξέλιξη απλώς μια θεωρία και τι είναι στ’ αλήθεια μια επιστημονική θεωρία; Μπορούμε να εξηγήσουμε τη ζωή και την ποικιλία της με τρόπο διαφορετικό από εκείνον που μας προσφέρει η εξελικτική θεωρία; Μήπως οι εξελικτικοί βιολόγοι προσπαθούν να δικαιώσουν άδικα κοινωνικά συστήματα και να αποδώσουν στα γονίδια το κάθε τι; Και, εντέλει, καταγόμαστε πράγματι από πιθήκους, ή όχι; Σε τούτο το βιβλίο εξετάζονται αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα που αφορούν μία από τις σπουδαιότερες κατακτήσεις της ανθρώπινης νόησης, τη θεωρία για την εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη μας (ή μήπως και αλλού;)...