Μετά τη "Μνήμη του χαρτιού" (2009), όπου σύμφωνα με την κριτική, ο μετά-λογικός κόσμος της ποίησης του Γκολίτση είναι έναντι του θανάτου του προσώπου μας και "Το τριβείο του χρόνου" (2013), όπου σκοπεύει και αναπραγματεύεται την ύπαρξη από μια σκοπιά οντοβιολογική, με ποιήματα που δεν ανακαλούν και δεν σχολιάζουν, αλλά εν ενεργεία, που όταν διαβάζονται σ υ μ β α ί ν ο υ ν, ο ποιητής συνεχίζει με τη "Σάρκα των προσωρινών" (2015) και πλέον με το "Σκάζοντας κρέας" (2017)....